Hoe diep sommige waters kunnen zijn !
Sommige lezers hebben me in het verleden gewaarschuwd, “om niet altijd op de kap van de geneeskunde te zitten”, maar ik kan het niet laten, enerzijds door mijn persoonlijke ervaring, anderzijds door de verhalen die ik hoor van mensen die misleid zijn of die zelfs te goedertrouw verkeerd zijn behandeld.
En zelfs indien het een onbesproken groep zou zijn, dan is er nog één ongelijkheid, en dat is dat wie je ook bent, of waar je ook bent, je nooit aan de greep van de medische wereld kunt ontkomen. Je hebt vrijheid van therapie, maar hoe vrij ben je daarin ? In 2005 kwam er uit de medische wereld nog een aanval op de homeopathie en de alternatieve geneeswijzen – om ze buiten de wet te stellen en de dokters die deze beoefenen te doen ophouden “om de fondsen te roven die beter kunnen besteed worden”.
In mijn jeugdjaren moet mijn zus me bij herhaling vragen gesteld hebben, waarop ik niet verder inging. Ik ken de vragen of de omstandigheden niet meer, maar ik ken wel het resultaat. Ze zei : “Wel als je niets zegt, is dat een teken dat je er mee instemt…” Die opmerking is zo sterk blijven hangen, dat ze me inwendig roert. Wanneer ik onjuistheden zie of hoor, kan ik moeilijk mijn lippen op elkaar houden.
In dit geval moet ik oprecht zeggen dat ik er niét mee instem en om die reden voel ik mij verplicht om te spreken, in de hoop dat ik toch hier of daar iemand wakker maak uit zijn slaap en hem of haar bewust kan maken, dat medicijnen niet zijn wat ze voorgeven en dat genezen niet in handen is gegeven van personen of instanties, maar de mooie taak is van ieders lichaam zelf.
Het volgende artikel is een vertaling van een essay door Hans Ruesch van de “educate-yourself organisatie.
“De waarheid over genezingen zonder medicijnen, zal je nooit te horen krijgen, tenzij deze de belangen verdedigt van degenen die de censuur uitoefenen. Ongeacht of deze genezingen werden tot stand gebracht door toedoen van chiropractors, naturopaten, osteopaten, gebedsgenezers, kruidendeskundigen, of dokters die hun hersenen gebruiken, kan je er zelden iets gedetailleerd over lezen in de grote dagbladen.”`
Het gebeurde rond 1930 dat Morris A. Bealle, voormalig uitgever van de stadskrant The Washington Times and Herald was, en waarin een machtig plaatselijk energiebedrijf elke week een grote advertentie plaatste. Door deze trouwe publicatie die een stevige basis gaf voor het uitgeven van de krant, was het voortbestaan verzekerd en had Morris A Bealle toch op zijn minst één zorg minder.
Maar zoals het verhaal van Bealle zelf vertelt, nam de krant op een zekere dag positie omdat sommige lezers benadeeld werden door de slechte diensten van de machtige energieproducent en de eerste die de gevolgen daarvan droeg was Bealle, die vaststelde dat de advertenties werden ingetrokken, en dat niet enkel van de energieproducent, maar tevens van de gasmaatschappij, de telefoonmaatschappij en andere grote firma’s die zich verenigden om de uitgever op de knieën te krijgen.
Die dag gingen Bealle’ s ogen open over wat men noemt “de persvrijheid”, en hij besloot om een eind te maken aan zijn uitgeversbedrijf. Hij kon het zich financieel veroorloven om de boeken te sluiten, maar niet alle krantenuitgevers kunnen dat.
Bealle gebruikte zijn professionele ervaring om een beetje dieper te graven naar de zogenaamde persvrijheid, en kwam tevoorschijn met vernietigende bewijzen, die hij uitgaf onder de namen : The Drug Story, en The House of Rockefeller. Het feit dat hij, ondanks zijn veelvuldige relaties en vertrouwd te zijn met de wereld van de uitgevers, hij zijn boek niet eens in druk kreeg, totdat hij zijn eigen uitgeverij begon (The Columbia Publishing House, Washington 1949), is een teken aan de wand. Het bewijst de stille, maar harde censuur in het Land waar Vrijheid hoog in het vaandel staat. Ondanks het feit dat The Drug Story een van de belangrijkste werken kan genoemd worden over de relatie tussen gezondheid en de politiek, dat ooit in Amerika werd gepubliceerd, werd het nooit toegelaten in de erkende boekhandels, en werd er ook nooit een recensie over geschreven door een krant met naam. Het werd praktisch exclusief per post verkocht. Ondanks dat kende het boek in 1970, zijn 33e druk, zij het onder een ander label (Biworld Publishers, Orem, Utah)
Zoals Bealle aanhaalde, wordt een zaak gezien als winstgevend, zodra het geïnvesteerd kapitaal minstens 6% per jaar opbrengt. Sterling Drug, Inc., de spil en de belangrijkste maatschappij binnen het Rockefeller Drugimperium, met zijn 68 dochterondernemingen, behaalden winstmarges van $23.463.719, na aftrek van de belastingen, in 1961 op investeringen van $43.108.106 – of m.a.w. 54% winst. Squibb, een ander door Rockefeller gecontroleerd bedrijf, maakte in 1945 geen 6% maar 576% winst op de waarde van zijn eigendommen en investering.
Dat was tijdens de “vette jaren van de Tweede WereldOorlog, toen de Legerautoriteiten nauw samenwerkten met het Medisch Bureau van de Navy, die niet alleen optraden als verspreiders van het geloof in de medicamenten, maar die ze werkelijk in het lichaam van de soldaten en mariniers dwongen, met een gigantisch resultaat van 200 miljoen inspuitingen. Is het dan verwonderlijk, vroeg Bealle, dat de Rockefellers en hun pleitbezorgers in het Voedselagentschap, de Openbare Gezondheidsdiensten, de Federale Industriële Commissie, de Zakencommissie, het Medisch Corps van het Leger, hebben samengespannen om elke andere vorm van geneeskunde die het gebruik van medicijnen ontmoedigt, uit te schakelen ?”
‘Het laatste jaarrapport van de Rockefeller Foundation’, rapporteerde Bealle, ‘specifieert de geschenken die het heeft gegeven aan collega’s, instituten en openbare agentschappen, tijdens de voorbije 44 jaar. In totaal gaat het om meer dan een half miljard dollar. De colleges leren natuurlijk aan de studenten al de medicijnenlarie die het Rockefeller pharmaceutisch instituut heeft opgesteld. Zoniet zouden de donaties stopgezet worden, zoals het geval is met de dertig colleges in de V.S. die geen therapieën op basis van medicijnen ondersteunen.
Zoals Moris Bealle zei, staat de American Medical Association (AMA) achter het Drugstrust, en nemen kwakzalverdokters aan om te getuigen in de aanvaardingscommissie, hoewel ze niets van het product weten. De situatie in Europa is niet anders dan in Amerika. Voor de tweede wereldoorlog opereerde deze vooral vanuit Duitsland. Na de tweede wereldoorlog smolten de belangen van de Duitse en Amerikaanse chemie- en pharmaceuticareuzen in elkaar en bepalen wereldwijd in grote lijnen de gevoerde politiek. Door het feit dat het een machtige werkgever betreft met duizenden vertakkingen en secundaire industrieën, is men voorzichtig om hiertegen op te treden, wat altijd in het voordeel werkt en de belangen van de groep verder vergroot.
Therapievrijheid is een mooi ideaal, maar als je je eens wil terugtrekken om te vasten, of tot rust te komen en de natuur het genezingswerk te laten doen, kan je nergens heen. Er is geen enkele voorziening voor opvang of infrastructuur. Er zijn geen vergoedingen voorzien voor dokters of therapeuten die misschien ooit zin zouden krijgen om zoiets uit te werken, laat staan dat ze bovendien riskeren hun erkenning kwijt te raken. En bij het eerste probleem dat zich voordoet, zou hen worden verweten dat ze “nagelaten hebben om de noodzakelijke hulp te bieden”.
Gezien er niet veel hoop op beterschap is op dit terrein, kan ik alleen de raad van Mosséri meegeven, namelijk dat iedereen die deze weg wil bewandelen, het in stilte voor zichzelf ziet waar te maken, zonder iemand te irriteren, zodat men niet aan het recht raakt om je kinderen met zorg en liefde op te voeden en hen de diepe waarheden van de natuur en het leven mee te geven, als een onuitwisbare indruk.