Voor de meeste mensen staat melk synoniem met gezondheid.
Naast promoties voor diverse soorten water die “gezondheid” binnen het bereik stellen, is melk de altijd aanwezige belofte. De melkproducenten en distributiecentra zetten alles op alles om melk op een positieve manier in de kijker te zetten. Gezondheidsbladen worden overspoeld door zuivelpromotie. Is het niet de calcium, dan zijn het de bacteriën, of wordt het gesuggereerd als middel tot afslanken of gewichtsbeheer. Verder wordt het imago van melk doorlopend opgepoetst door de analisten die zuivel zien als de “calciumleverancier”.
Honderden rapporten hebben veel argumenten die nog steeds in de verf worden gezet, weerlegd. Je krijgt ze zelden te lezen, omdat de informatiestroom grotendeels wordt bepaald door de verkoop.
* Als men beweert dat wij onvoldoende eiwit binnenkrijgen als we geen dierlijke producten eten, heeft dat enkel commerciële redenen : de productie van dierlijke producten is een industrie geworden, die je niet zomaar van de kaart veegt.
Hoe zou je het vinden om aan de uier van een koe te drinken (of zelfs aan de borst van een vrouw)?
Bij alle zoogdieren zien we hetzelfde patroon :
1/ Alle zoogdieren hebben melk vanaf de geboorte van jongen.
2/ Zij drinken geen melk van andere diersoorten.
3/ Als een dier eenmaal gespeend is, drinkt het nooit meer melk : die is voor jonge dieren.
Het is duidelijk dat we ons niet zo intelligent opstellen als onze dieren, maar wat erger is, is dat zuivelproducten ziekte veroorzaken ! Koemelk veroorzaakt meer slijm dan om het even welk ander voedsel :
dik, taai slijm dat samenklontert en het ademhalingsstelsel irriteert, slijm dat op de hele binnenkant van het lichaam gaat vastzitten en een soepel functioneren daarvan belemmert, taai, kleverig slijm, een enorme belasting voor de uitscheidingsfuncties, verstopt de slijmvliezen en vraagt om ziekte. Hooikoorts, astma, bronchitis, voorhoofdsholteontsteking, verkoudheid, loopneuzen en oorontstekingen worden allemaal hoofdzakelijk door zuivelproducten veroorzaakt. Zuivelproducten zijn oorzaak nummer 1 van allergieën.
Maar voor jou die zoekt naar een alternatief, is er notenmelk die je zelf maakt. Variatie troef door de variatie aan noten, zaden pitten, zoetmiddelen, kruiden, toevoegsels, de gebruikte vloeistof…
De voorbereidingen voor het PurNatur-abonnement schieten goed op.
Ik ben nu bezig met de serie over granen, graanbereidingen en alles wat ermee verband houdt. Dat is een zeer omstreden materie en het raakt veel mensen persoonlijk als er iets (slecht) wordt gezegd over granen voor menselijke voeding. Daarom is het soms interessant om er de geschiedenis bij te halen. In 1890 bakten vrouwen thuis meer dan 80 procent van het brood, en het was bruin, niet-gestandaardiseerd. Wanneer werd brood wit?
Brood is altijd een politiek onderwerp geweest. Eigenlijk moeten we al teruggaan naar het “Brood-Rijk”, Rome. Voor de Romeinen hielp het bij het definiëren van klasse; wit brood was voor aristocraten, terwijl de donkerbruine broden voor de armen waren. Later eisten Jacobijnse radicalen witbrood op voor de massa, terwijl broodrellen een voortdurend thema zijn geweest van populistische opstanden. Maar de politieke betekenis van de staf van het leven veranderde aan het begin van de twintigste eeuw, zoals Aaron Bobrow-Strain, die later het boek White Bread schreef, in een artikel uit 2007 uitlegde.
In 1890, schrijft hij, bakten vrouwen thuis meer dan 80 procent van het brood, en dat was bruin, niet-gestandaardiseerd. Nog geen veertig jaar later produceerden commerciële bakkerijen 94 procent van het brood dat de mensen aten, en het was een schaamteloos industrieel product geworden.
“In een tijd die geobsedeerd was door zorgen over zuiverheid, hygiëne en sanitaire voorzieningen, werden de nieuwe broden ontworpen om er gestroomlijnd, sprankelend schoon en witter dan wit uit te zien”, schrijft Bobrow-Strain.
“Agrarische romantici en tegenstanders van de werkgelegenheid voor vrouwen rouwden om de huiselijke bruine broden die moeders op houtkachels bakten.”
Zelfs vóór deze industrialisatie van het bakken had witte bloem zijn critici gehad, oa van William Sylvester Graham. Nu waarschuwden voedingsdeskundigen ervoor dat witbrood, in de woorden van een arts, ‘zo schoon was, dat een meelworm er bij gebrek aan voeding niet van kan leven.’ Of, zoals dokter en radiopresentator P.L. Clark zei tegen zijn toehoorders: ‘hoe witter je brood, hoe eerder jouw dood.’
Bobrow-Strain schrijft dat dit verzet zijn kracht ontleende aan een verscheidenheid aan culturele stromingen. Dieetschrijver Alfred W. McCann waarschuwde voor ‘rassenzelfmoord op kolossale schaal’, aangezien blanke Europeanen en Amerikanen volle granen schuwden, terwijl ‘Hottentotten’ en ‘Oosterlingen’ hun dieet van gezond, ongeraffineerd voedsel behielden.
Naast witte bloem stoorde de onontkoombaar biologische aard van het maken van brood sommige critici, waaronder voorstanders van matigheid die het fermentatieproces verontrustend vonden. In hun boek Uncooked Foods and How to Use Them uit 1905 schreven het echtpaar Eugene en Mollie Griswold dat (het traditionele) zuurdeeg een ernstige schending was van de zuiverheid van het voedsel.” De kritiek op wit brood kwam van alle kanten. Uiteindelijk konden de broodfabrikanten een deel van de zorgen van hun critici compenseren. In de jaren veertig begonnen ze witbrood te verrijken met vitamines en mineralen, en een paar decennia later ontdekten ze hoe ze volkorenbrood in industriële stijl konden maken. (met toevoeging van veel extra gluten)
Ondertussen veranderde de oppositie tegen fabrieksbrood in de progressieve voedselbeweging onder leiding van schrijvers als Michael Pollan en Marion Nestle. Ondanks alle verontrustende of verkeerd gerichte argumenten aan het begin van de twintigste eeuw hadden deze critici iets wat hun moderne tegenhangers grotendeels verloren hebben: een expliciet politieke visie. Waar ze opriepen tot boycots en nieuwe regelgeving voor industriële voedselproducenten, spreekt de populaire voedselschrijver vandaag de dag bijna altijd “u aan als een actieve consument en een passieve burger die alleen verandering teweegbrengt door middel van aankopen of andere voorzieningen.” Want het zijn de gebruikers zelf die de keuze maken. Niemand verplicht je om brood of granen te eten en zo deel te nemen aan een voeding-politiek spel.
Er is veel te zeggen over granen, in het bijzonder over tarwe en zijn opiaatachtige peptiden, die verantwoordelijk zijn voor de populariteit van brood als een ‘troostmaaltijd’, en indicatief zijn voor de narcotische eigenschappen van tarwe. Er is een sterk argument dat de agrarische revolutie werd versneld door milieu-eisen en de menselijke vindingrijkheid, maar ook door de verslavende eigenschappen van psychoactieve peptiden in de granen zelf.
Een interessant voorbeeld van het verslavend potentieel van tarwe heeft betrekking op het Romeinse leger. Het Romeinse Rijk was ooit bekend als het ‘TarweRijk’, waarbij soldaten werden betaald in tarwe. De hele oorlogsmachine van Rome, en zijn enorme uitbreiding, was gebaseerd op de beschikbaarheid van tarwe. Forten waren eigenlijk graanschuren, die een graanwaarde van een jaar hadden om belegeringen van hun vijanden te verduren. Historici beschrijven dat de bestraffing van soldaten was dat ze geen tarwe-rantsoenen meer kregen en in plaats daarvan gerst kregen.
De voorbereidingen voor het PûrNatûr abonnement schieten goed op. Ik investeer er al mijn tijd in, zodat het over twee weken een jaar lang je dagelijkse bericht is, waar je kunt op steunen… Tot 22/1 heb je de kans om erbij te zijn aan voordeeltarief. Lees alles in de Downloadmap.
Maar ondertussen herbegint de cursus Natuur&Gezondheid ook en het eerstvolgende thema gaat over verzuring. Zou het kunnen dat je verzuurd bent? Zou het kunnen dat al die kleine en grote ziekten gevechten tegen verzuring zijn? Weinig mensen kennen het. Weinig mensen weten wat verzurend is en wat ontzurend is. Weinig mensen zien de relatie met de ernstigste chronische ziekten. Als we Johanna Budwig volgen, dan moeten we onder deze titel iets vertellen over chronische ziekten, want Budwig brengt ze in verband met verzuring. Hoe radicaal haar uitspraak is, kan door iedere gezondheidswerker dagelijks in de praktijk worden vastgesteld. Gezondheidsopvoeders moeten weten hoe verzuring de gezondheid uitholt en hoe belangrijk het is verzuring terug te dringen – niet door ontzurende remedies maar door voeding en levenswijze – en waar mogelijk te voorkomen.
Verzuring is een algemene zaak en treft veel mensen. Volgens bepaalde bronnen zou minstens 80 % van de mensen (jong en oud, gezond en ziek) aan verzuring lijden en zou onder zieken minstens 90 % van hun aandoeningen in rechtstreeks verband staan met hun verzuring. Over welke ziekten gaat het dan? Om bijna àlle ziekten. Van verkoudheid, een licht huidprobleem tot kanker, auto-immuunziekten, nierziekten, leverziekten….
Wie veel contacten heeft met mensen en de complexiteit van hun klachten verneemt, komt tot de ontnuchtrende vaststelling in welke verzuringsstaat de massa leeft. Uit onze literatuur wordt duidelijk waar de verzuring vandaan komt en hoe het systeem zichzelf (normaal) in evenwicht houdt. De voedingsrealiteit van de massa staat echter in lijnrecht contrast met de behoefte of wens van het systeem; en de mogelijkheden om het evenwicht te behouden worden doorkruist door verkeerde toepassing van de voeding. Veel goed bedoelende mensen hebben hun eigen ideeën ontwikkeld over wat “gezonde voeding” voor hun betekent. Weinigen kennen echter hun eigen lichaam, weinigen bestuderen de natuurwetten of de voedingsregels. Tradities worden voortgezet, volks -remedies voor de zuivere waarheid gepropageerd…
De werken van Berg, Carton, Shelton, Ehret… m.b.t. verzuring zijn zo bepalend voor het begrijpen van de natuurlijke wegen om tot genezing te komen, dat een juist begrip over zuur-basen voor iedereen die zich als gezondheidsbegeleider wil profileren, of voor wie het zèlf wil doen, studieonderwerp nummer één moet worden. Laten we ons niet te gemakkelijk verleiden om te zoeken naar hulpmiddelen en remedies ! Laten we de kern van de gezondheid aanraken en vooral daar een positieve klank laten horen. Wil je een positieve verandering op de weg naar gezondheid, dan kan je niet zonder ontzuring.
Ontzuring : de kraan van de verzuring dicht, méér groenten en fruit. De keuze is duidelijk.
REUMA wordt dé verzuringsklacht bij uitstek genoemd. Reuma is niet nieuw, maar reist door de geschiedenis met de beschavingen mee. Zelfs de primitieve mens heeft de nadelen ervan moeten ondergaan toen hij geen andere keuze had, dan vlees te eten om te overleven… REUMA : De duurste ziekte, de ziekte waar pijn, ongemak en bewegingsbeperking genoemd wordt. Vandaar de bijzondere gevoeligheid van dit onderwerp. Pijn is pijn en sommigen zouden er àlles voor doen… behalve hun voeding veranderen, want… “wat heb je dan nog aan je leven” ? Met zo’n cliënten ben je snel uitgepraat. Maar ik ben er zeker van dat er ook mensen zijn die eerlijk en onbevooroordeeld zoeken naar een genietbare voeding, waar je beter van wordt…
Wat is de OORZAAK van Reuma ? Als we de oorzaak kennen, kunnen we toch daar iets aan doen ?
Zoeken naar één enkele oorzaak voor reumatische aandoeningen en artritis is net zo hopeloos als zoeken naar één oorzaak voor kanker. Deze groep van ziekten kristalliseren naar één absolute veroorzaker, zal ons in een onverdedigbare stelling drukken die ongepast is. Waar de klassieke stelling is, dat dé “oorzaak” van REUMA niet is gekend, evenmin als de oorzaak voor astma, allergie, diabetes, hart- en vaatziekten, kanker… en je kan die stelling begrijpen – Overal is het besluit : “de oorzaak is niet bekend”… Komen al deze ziekten dan zomaar, onaangekondigd en “overvallen” zij de mens ?
Men heeft bij herhaling geprobeerd een verklaring te geven. Spackman, Back en Scull onderzochten het spijsverteringskanaal van meer dan 400 artritis-patiënten en rapporteerden dat zij bij alle gevallen bijna gelijklopende toestanden vonden van gebrek aan vitaminen van het B-complex.
In laboratoriumstudies van artritispatiënten vindt men alle evidentie voor de infecties : bloedarmoede, een hoge aanwezigheid van witte bloedcellen in acute gevallen; en een lage aanwezigheid van witte bloedcellen in chronische gevallen. Dit is belangrijk om te noteren : zie ook de lessen over rauwkost om de betekenis hiervan te ontdekken.
Verder zien we een hoge graad van sedimentatie (afzetting), constipatie, een gereduceerde stofwisseling, onvoldoende of totale afwezigheid van zoutzuur in de maag, evenals levercongestie. Al deze condities werden aangetroffen bij of voorafgegaan aan reumatische en artritis-aanvallen.
De rol van de lever in het gebruik van eiwitten is van groot belang bij de behandeling van alle degeneratieziekten als kanker, artritis enz. Veel studies hebben het feit bevestigd dat eiwitgebrek het vermogen om het lichaam te herstellen en om het beender- en kraakbeenweefsel opnieuw op te bouwen vermindert. Ja het gebeurt ! Eiwitgebrek bij een overconsumptie van eiwitten omdat de eiwitten van slechte kwaliteit zijn door bakken en braden en omdat de eiwit-stofwisseling wordt belast door een overconsumptie.
Dit zijn slechts enkele van de vele invloeden.
Zo begint de introductie van de (opgenomen) voordracht 4D/ Reuma-Verzuring in Module R. Het wordt ook de start voor de voordracht as. zondag over Reumatische aandoeningen & Verzuring… met alle sleutels die je nodig hebt om verzuring te voorkomen en af te bouwen.
Giuseppe Arcimboldo werd in 1527 geboren in de Italiaanse stad Milaan als zoon van een schilder. Samen met zijn vader maakte hij in zijn jonge jaren ontwerpen voor fresco’s en glas-in-loodschilderingen voor kerken en kathedralen. Toen Arcimboldo 35 jaar oud was, werd hij gevraagd om te komen werken als hofschilder voor het Habsburgse Rijk in Wenen en Praag. Dit heeft hij gedaan tot 1587, het jaar waarin hij terugkeerde naar Milaan.
Zijn schilderijen laten zich lezen als een wandeling door een tuin. Het zijn portretten opgebouwd uit groenten, fruit, kruiden, bomen, granen en bloemen. “Humoristisch” zou je ze op het eerste gezicht kunnen noemen, maar deze ingenieuze schilderijen zijn veel meer dan dat. Hoe langer je er naar kijkt, hoe meer details je ontdekt. Het is duidelijk dat deze schilder behalve een goed gevoel voor humor, ook een meesterlijk brein en veel liefde voor en kennis over de natuur had.
ANANAS, KING OF THE FRUITS,’ was de titel van een boek van Ericht Hinkrichs, internationaal directeur voor Dole Company, en een ananas-expert. Honderden jaren lang werd ananas in wezen gezien als een dure en zeldzame vrucht.
Ovidius schreef: “Het is de lekkerste vrucht die er bestaat”. In de 18e en 19e eeuw werd in heel Engeland ananas in verwarmde kassen verbouwd. Ze werden gewaardeerd door rijke mensen en werden gebruikt als tafeldecoratie en symbool voor gastvrijheid en luxe. Ze waren tot het einde van de 19e eeuw zo zeldzaam en duur, dat ze in adellijke kringen werden doorgegeven en uitgeleend, om menig feestmaal te versieren..
Ananas is vandaag geen zeldzaamheid meer. Desondanks eten mensen in dit land gemiddeld slechts 700 gram verse ananas per persoon per jaar. Wat een triest feit, als we alle gezondheidsvoordelen van deze vrucht kennen. Het vitamine- en enzymgehalte maken het echt een gezond voedingsmiddel, met veel helende eigenschappen. Ananas in blik, waar veel mensen de voorkeur aan geven, is echter een niet aan te bevelen fabrieksproduct, dat meestal alleen maar wordt genoten vanwege de zware suikersiroop. Net als veel ander exotisch fruit is de ananas een “enzymbom” en zijn eigenschappen met betrekking tot reiniging, ontgifting, alkaliserende effecten, zuivering van de darm en het bloed, zijn onovertroffen door enig ander fruit.
De bakermat van de ananas is het gebied van Mato-Grosso in de tropen, in Zuid-Amerika, waar hij vandaag de dag nog steeds te vinden is als een kleine, wilde plant, met meerdere, donkerbruine zaden ter grootte van een rijstkorrel. Thevét schrijft al in 1558: “De vrucht, die door de indianen als medicijn wordt gebruikt, heet ‘Nana’.” “Nana” betekent “heerlijke vrucht.” Zo noemden de indianen uit de Amazone de ananas. Tot op de dag van vandaag vereren ze de vrucht met een luidruchtig ananasfeest, waarbij iedereen in kostuum, danst en zingt. In heel Latijns-Amerika wordt de ananas lange tijd ‘voorgeschreven’ als geneeskrachtige vrucht bij verkoudheid, ontstekingen, menopauzeklachten, bij het genezen van ernstige wonden, bij het elimineren van parasieten in de darmen, bij koorts, astma, seksueel overdraagbare aandoeningen, constipatie, gassen en abcessen. Dit ongelooflijk brede spectrum aan toepassingen is bevestigd door de moderne natuurgenezers, die de ananas hebben herontdekt als het effectieve, holistische en veilige ‘Zwitserse zakmes van de alternatieve geneeskunde’.
Columbus ontdekte niet alleen Amerika, maar ontdekte in 1493 de ananas op Guadeloupe. Het werd hem door de bewoners van dit West-Indische eiland gebracht als welkomstgeschenk. Columbus nam een paar vruchten mee naar Europa en gaf ze aan koning Ferdinand, die het na een aanvankelijke aarzeling “de best smakende vrucht van de wereld” noemde.
In 1558 beschreef de Franse missionaris Jean de Levy de ananas in zijn boek “Cannibalism in Brasil” als een “genezende plant voor vele ziekten”. De Spaanse en Portugese zeelieden brachten het als proviand mee op de schepen, omdat het scheurbuik en vele andere gezondheidsproblemen kon voorkomen. Zo plantte de ananas zich razendsnel voort langs de scheepvaartwegen van de tropische en subtropische wereld.
Welke kwaliteiten maken de ananas tot zo’n geneeskrachtige vrucht, die van onschatbare waarde kan zijn bij het voorkomen van ziekten? Afgezien van biotine, vitamine E, bevat de ananas het volledige scala aan vitamines en 16 mineralen, waaronder ijzer, magnesium, calcium, koper, zink, magnaan en jodium. De ananas is rijk aan beta-caroteen (pro-vitamine A), vitamine C en vitamine B-complex. Met al deze essentiële voedingsstoffen bevat 100 gram van deze tropische vrucht slechts 50 calorieën. Een element dat bijzonder nuttig is voor het omgaan met verschillende gezondheidsproblemen, is bromelaïne, het enzym dat in relatieve hoeveelheden voorkomt in ananas (vooral in de stengel) en de eigenschap heeft eiwitten af te breken. Bromelaïne verlaagt hoge bloeddruk, versterkt de spijsvertering en zuivert het bloed. Proteolytische enzymen zijn in staat om pathologische eiwitresten en parasieten (wormen) in de darmwand los te maken en te verdrijven. Hierdoor worden over de hele wereld veel middelen met bromelaïne gebruikt voor ouderen.
Bromelaïne kan, samen met een ander enzym dat voorkomt in ananas (Pexoxidase), de groei van kankercellen stoppen, de vorming van uitzaaiingen, kankercellen, belemmeren en zo de afweer van het lichaam effectief maken. De voordelen van plantenenzymen zijn dat ze zieke weefsels aanvallen, zonder de goede te beschadigen. En zelfs na jarenlang gebruik is er geen fysieke afhankelijkheid van de producten.
Bromelaïne draineert, zuivert en ontgift. Hierdoor is de ananas bijzonder geliefd en gekoesterd als “dieetfruit” om af te vallen. De talrijke mineralen die erin zitten helpen het lichaam in een goede balans te brengen. Bromelaïne brengt de hormoonspiegels in evenwicht en is daarom nuttig voor vrouwen met menstruatieproblemen of PMS. Ananas helpt het bloed te verdunnen en verbetert de circulatie in de hersenen. Door het hoge gehalte aan tryptofaan en seretonine heeft de ananas een positieve invloed op de stemming en helpt bij depressieve gevoelens, weinig drive en gebrek aan concentratie. Ananas helpt ons, qua voedingswaarde, om “ons humeur te behouden” en maakt het gemakkelijker om ongezonde gewoonten te doorbreken.
Het eten van een halve of hele ananas per dag, bij voorkeur biologisch geteeld, zou ideaal zijn om ziektes als hoge bloeddruk, aderverkalking, reuma en kanker te voorkomen. Maar er is ook een bezwaar. Hoewel ananas theoretisch ontzurend werkt, is dat voorwaardelijk. Zoals A. Mosséri herhaaldelijk heeft aangetoond, moet ananas – net als andere zure vruchten en voedingszuren – beperkt worden gebruikt door zieken en weinig actieve mensen, omdat de vrije zuren een binding met zuurstof nodig hebben, en pas dan hun waardevolle kwaliteiten overdragen aan het lichaam. Mijn advies is om ananas regelmatig te eten, maar liefst in kleine hoeveelheden tegelijk en samen men minder zure fruitsoorten.
Zelfs cosmetica op basis van ananas kan eenvoudig thuis worden gemaakt. Ananascrèmes maken de huid glad en verjongen ze. De ananas is een geheim van verjonging en schoonheid, zowel uitwendig als inwendig, en zou een plaats moeten hebben in je persoonlijke gezondheidsprogramma.
Dit artikel maakt deel uit van de toegevoegde artikels in “Verhoog de Kracht van het Brein”. Dit digitaal boekje maakt deel uit van het uitgaven-abonnement. Je kunt het ook afzonderlijk aanvragen voor de prijs van 5 euro.
Alle info over Natur-El, abonnementen, publicaties, sponsoracties, planten… vind je hier
