Een paar weken geleden kreeg ik van een van onze lezers een mail mbt het tijdschrift HILDEGARD-KOERIER nr. 126 (2de kwartaal 2022). Daarin staat een artikel over VLOZAAD, dat héél gezond is, gevolgd door een artikel over LIJNZAAD, dat volgens het artikel enkel uitwendig gebruikt mag worden en héél slecht is voor de darm. Haar vraag was : “Gezien wij en onze kinderen en kleinkinderen lijnzaad gebruiken, ben ik toch ongerust. Graag zou ik erachter willen komen, of er enige waarheid in de beweringen staat, want er staan geen bronnen bij van wetenschappelijke studies.”
Het is niet de eerste keer dat een artikel of publicatie een schaduw probeert te werpen over het gebruik van lijnzaad en ik kan alleen betreuren op welke manier dit gebeurt. Nadat een loftrompet wordt geheven over vlozaad – psyllium (dat ik ondersteun, maar waar ik bedenkingen heb bij de manier waarop ze dat beschrijven en adviseren) – wordt het gebruik van lijnzaad als voedingsmiddel en bron van omega-3 in de grond geboord. “Enkel uitwendig gebruiken” is het advies, alleen staat er niet één motivatie of argument waarom dit zo zou zijn.
Laat me vertellen wat ik vermoed dat ze in gedachten hadden, en dat is de aanwezigheid van amygdaline, wat al tientallen jaren een voorwerp is van heksenjacht. In diezelfde zin las ik ook een artikel dat waarschuwde om wanneer men een appel eet, er zeer goed op te letten om zeker de pitten niet te eten. Welnu, laat me zeggen dat ik er alles aan doe om zeker de pitten niet weg te gooien en die te eten mèt de appel, bv in een vruchtenmoes meegemixt.
In “World without cancer” schrijft Edward Griffin over amygdaline (B17), een cyanide achtige substantie in quasi alle pitten: “Het woord cyanide maakt heel wat mensen bang omdat ze weten dat het een giftige stof is. En ze denken: Hoe kunnen we cyanide nemen en leven? Ze zijn er bang van. En vooral als ze artikels uit de pers lezen waarin staat: Eet geen leatrile of abrikozepitten want er zit cyanide in!” Dat is de reden waarom abrikozenpitten uit de handel werden genomen, en dat zelfs gewaarschuwd werd voor het eten van lijnzaad. Vooral gemalen lijnzaad kwam in een negatief daglicht.
Hij schrijft verder : “De mensen zijn een gemakkelijke prooi om bang te maken want er is een truc hier! Cyanide is giftig in zuivere vorm, dus de gasvorm. Daar kun je mensen mee doden. Maar als de cyanide vastzit in een molecule samen met andere stoffen, dan kan het wel of niet giftig zijn. En in de meeste gevallen is het niet giftig.
Bijvoorbeeld in het geval van vitamine B12, de officiële naam is cyanocobalamine. Daar zit ook cyanide in. Er zijn vele voedingsstoffen waar cyanide inzit. Ze zijn niet alleen NIET GIFTIG voor ons maar zelfs LEVENSNOODZAKELIJK voor ons. Men kan niet leven zonder vitamine B12. Dus het feit dat er cyanide inzit is helemaal niet alarmerend, het is gewoon iets dat je kan verwachten. Het kan een vitamine zijn of een voedingsmiddel. Maar de vraag is hier, wat zou de cyanide kunnen vrijstellen? Als de cyanide en de benzaldehyde, die trouwens ook giftig is, zouden vrijgesteld worden uit de amygdaline-molecule, dat zou dat een zeer giftige gebeurtenis zijn. Dus de vraag is, wat stelt het dan vrij? En het verbazingwekkende antwoord hierop is dat er één bepaald enzym bestaat dat de amygdalin molecule openbreekt, en deze stoffen vrijstelt, en dit enzym kan men vinden in kankercellen, en hoofdzakelijk alleen maar in kankercellen. Hetgeen betekent dat als je voedsel eet waarin een zeer kleine hoeveelheid, spoorelementen maar, amygdalin zit, en het komt in contact met een kankercel, dan komt het ook in contact met dit enzym dat de amygdalin moleculen openbreekt, waardoor de benzaldehyde en de cyanide vrijgesteld worden, en deze de kankercel aanvallen.
“Als je een appelzaadje eet, erin bijt en op kauwt, dan smaakt dat zeer bitter. En dat is de smaak van amygdaline. Er zijn veel bronnen van amygdaline, maar het probleem is dat het een bittere smaak heeft, en daarom lust men het meestal niet als men een overvloedige keus heeft in een rijkere leefomgeving. Men kiest de zoetere vruchten.”
Ik lees bij het voedingscentrum :
“In de kwark of yoghurt, door een salade of in een smoothie: lijnzaad geeft er een extra bite aan. Toch kun je er beter niet te veel van eten. Lijnzaad bevat van nature namelijk cyanogenen. Deze kan het menselijk lichaam omzetten in de giftige stof cyanide, oftewel blauwzuur.
Volgens het Voedingscentrum kan een beperkt en tijdelijk gebruik van 15 tot 45 gram gebroken lijnzaad per dag geen kwaad. Maar eet vooral geen grote hoeveelheden.
Niet alleen lijnzaad bevat cyanogenen. Ook bijvoorbeeld vlierbessen, bittere amandelen en cassave bevatten deze stof. Als het lichaam deze stof omzet in de gifstof cyanide kunnen mensen klachten krijgen. Een hoge dosis kan de ademhaling belemmeren en een hartstilstand veroorzaken. Bij vierbessen is dat gekend en het lichaam reageert hierop door een afstotingsreactie (diarree). omdat het om een andere variant gaat.
Bij lijnzaadolie speelt de problematiek veel minder. De cyanide die in lijnzaad voorkomt blijft in de pulp achter bij het persen van de olie. Eventuele kleine resten die overblijven in de lijnzaadolie vormen geen risico.”
Is het dan wel veilig om dagelijks lijnzaad gemalen te eten? Het is een vraag die me bekend is. In één week tijd na het plaatsen van een artikel in een eerdere nieuwsbrief kreeg ik drie vragen over dit onderwerp.
Een moeder heeft een dochter in een instelling. Jarenlang kreeg het meisje een bokaaltje mee met daarin de dertig gram gemalen lijnzaad, om ’s middags voor de rest van haar voeding te gebruiken. Dat resulteerde in regelmatige stoelgang, glanzend haar, gezonde huid… Maar op een dag kwam het potje terug met de opmerking van de directeur dat ze de verantwoordelijkheid voor de toediening daarvan niet op zich konden nemen, gezien de toxiciteit – zeker niet in gemalen vorm.
Zijn er gevallen gekend van intoxicatie door (gemalen) lijnzaad? Niet echt. Deze alert is er gekomen na misbruik van abrikozenpitten die een veelvoud aan cyanogene verbindingen hebben. Zeker na de berichtgeving over het gebruik van abrikozenpitten tegen kanker, omwille van de laetrile of de B17, is men alles gaan opsporen dat cyanogene verbindingen heeft – en kwam ook lijnzaad in het vizier. In feite is lijnzaad volkomen veilig en vooral de oplosbare vezels maken dat deze verbindingen nauwelijks opgenomen worden. Men zal ze nooit in het bloed kunnen aantonen. De waarheid is dat ongeveer alle voedingsmiddelen die we kunnen eten – zelfs de beste – bepaalde sporen van toxines bevatten. Meestal worden deze “toxines” pas toxines, wanneer ze geïsoleerd en geconcentreerd worden, en zijn ze zolang ze in hun natuurlijk verband geconsumeerd worden, mede verantwoordelijk voor de heilzame eigenschappen van het voedingsmiddel. Zeker in het geval van lijnzaad ken ik geen betere bron van omega-3. Wat men ook schrijft, visolie kan er niet eens aan tippen. Dus denk ik dat het zonde zou zijn als je zou stoppen met deze bijzondere bron van voeding.
In tegenstelling tot lijnzaad, zijn er honderden nefaste voedingsproducten die in dergelijke tijdschriften in de kijker zouden moeten gezet worden, die door de meeste van die schrijvers van dergelijke artikels worden gegeten en die de bron zijn van ziekte en achteruitgang en die mensen blijven eten omdat ze verslavend zijn.
