Enzymen en Ziekte

Enzymen en ziekte.  

“De mensheid als geheel is op zijn minst half ziek.” Dat lezen we in de inleiding van het boek Enzyme Nutrition van Dr. Edward Howell. Dit boek is de sleutel om te begrijpen op welke manier voeding geneest, of beter om te begrijpen hoe de juiste voeding voorkomt dat je ziek wordt. Nadat we bleven stilstaan bij Salades en het eten van Rauwe Voeding, lijkt het me interessant om mee verder te lezen in deze inleiding :

“Biologisch gezien zijn er geen mensen die op het conventionele dieet leven, die geheel gezond zijn. Zelfs die jonge volwassen die het zo voelen dat ze geen gezondheidsdefecten hebben, hebben die wel. Sommige hebben cariës in de tanden, dun haar, kaalheid, acne of allergiëen, hoofdpijn, verslechterend gezichtsvermogen, enzovoort tot in het oneindige toe. En dit zijn nog maar gewoon de oppervlakkige fenomenen die de personen zelf opmerken. Medisch onderzoek onthult veel meer. Door hoeveel ziektes wordt het menselijke ras getroffen? Honderd? Vijfhonderd? Duizend? Zijn we betere experten in het veroorzaken van ziektes dan wilde dieren? Kun je zelfs maar een enkele wilde dierensoort opnoemen die door honderd ziektes wordt betroffen? Vijftig? Vijf en twintig? Of zelfs maar een? Daarbij moeten we dan wel die “wilde” dieren uitsluiten die onze afval opeten. Voeren die andere dieren een bijzondere ceremonie uit die wij niet kennen om zichtegen ziekte te vrijwaren?”  

We zullen zien… Er zijn 3 soorten enzymen: metabolische enzymen, die het lichaam laten functioneren, verteringsenzymen die het voedsel verteren; en voedselenzymen van rauw voedsel, die de voedselvertering starten. Ons lichaam – al onze organen en weefsels – werkt op metabolische enzymen. Deze enzymen werkers nemen proteïnen, vetten en koolhydraten, (zetmelen en suikers), en structureren deze in gezonde substanties, en houden alles juist functionerend.  

Ieder orgaan en ieder weefsel heeft zijn eigen specifiek werkend enzym om speciaal werk te doen. Onze autoriteiten deden onderzoek en vonden 98 verschillende enzymen die in de aders actief zijn, elk met een speciale taak. De lever heeft ontelbare verschillende enzymen aan het werk. Niemand heeft ooit onderzocht hoeveel specifieke enzymen er nodig zijn om het hart te laten werken, de hersenen, de longen, de nieren enz.  

Omdat goede gezondheid berust op al deze metabolische enzymen die een uitstekend werk uitvoeren, moeten we er zeker van zijn dat er niets interfereert met de voldoende aanmaak er van. Een tekort zou problemen betekenen, vele malen ernstig. Modern onderzoek is enzymen aan het betrekken in al onze activiteiten. Zelfs denken vereist enzymen-activiteit.  

In 1930 waren er 80 enzymen bekend, in 1947 waren het er 200; in 1957 waren het er 660; in 1962 waren het er 850; en in 1968 had de wetenschap er 1300 ontdekt. Als je er achter wilt komen hoeveel enzymen er tegenwoordig zijn, dan zou je een full-time specialist moeten inhuren om een rondreis er doorheen te maken.  

“En alhoewel er duizenden enzymen bekend zijn, zijn er vele reacties geïdentificeerd waarvoor de enzymen verantwoordelijk zijn en die nog niet bekend zijn. Honderden metabolische enzymen zijn nodig om het werk van het lichaam te kunnen uitvoeren. – om schade en achteruitgang te herstellen en ziektes te genezen. Verteringsenzymen hebben maar 3 hoofdzakelijke functies: het verteren van eiwitten, koolhydraten en vet. Proteasen zijn enzymen die proteïnen verteren; amylasen verteren koolhydraten, en lipasen verteren vet. Het Natuurlijk Plan roept voedselenzymen op om met de vertering te helpen in plaats van het lichaam te forceren de lichaamseigen enzymen te gebruiken om de hele last te dragen. Als de voedsel-enzymen wat van het werk verrichten, overeenkomstig de Wet van Aangepaste Afscheiding van Verterings Enzymen, dan hoeft het potentieel minder activiteit aan verterings-enzymen te besteden, en is er veel meer enzymatische kracht over voor de honderden metabolische enzymen die het hele lichaam laten functioneren. Als de enzymen die in het voedsel zitten, iets van het werk zouden doen, dan zou het enzymenpotentieel geen bankroet tegemoet gaan – zoals dat is bij miljoenen mensen op het minus-dieet – voedsel minus de enzymen er in. Ons enzymenpotentieel heeft een probleem wat lijkt op een bankrekening die gevaarlijk in het rood komt te staan als er niet voortdurend op wordt gestort.”

De manier om de enzymenrekening groen te houden en uit het rood (ziekte) te blijven, is door het eten van royale porties rauwe voeding. Alles wat niet verhit is boven de 70°C. Beter nog, blijf onder de 45°C en je haalt het maximum uit je voeding.

Enzymsuppletie is waardevol, maar we moeten ophouden met het verspillen van de enzymen van het voedsel. Het minste wat iedereen kan doen, is een minimum aan rauwe voeding eten, voorafgaand aan iedere maaltijd.

In de Drs PûrNatûr-bibliotheek, vind je dit ebook over enzymen, spijsvertering en gezondheid. Het is een deel van Module S (Supplementen) of kan afzonderlijk worden aangevraagd mits betaling van 5 euro op de Natur-El-rekening.

Is het omdat we het allemaal al weten

Wat me aan het denken heeft gezet…

Weinig mensen staan stil bij de feiten die nochtans voor zichzelf spreken. Hart- en vaatziekten zijn en blijven de reden voor het vroegtijdig afscheid van ontelbaar veel mensen die hun geliefden achterlaten. En toch kunnen we niet ongeïnteresseerd blijven en denken “het zal je maar overkomen…” of “als het noodlot je treft”. Ik denk terug aan de woorden van de internationale voorzitter van de vereniging voor hartspecialisten, Thee Taw op een congres in Londen: “Dat de enige inspanning die van het publiek gevraagd wordt om het aantal beroertes met een dodelijke afloop te halveren, niets meer is dan het dagelijks gebruik van zeven grote stukken fruit en groenten”. Maar dat cijfer halen we niet en we zijn niet beschaafd genoeg om zo’n beschaafde oplossing te accepteren en met volle medewerking tot een succes uit te bouwen. Daarom blijven we gewoon met het probleem en verandert er wezenlijk niets.

Al veel vroeger las ik het verhaal van Victoria Bidwell, hoe zij haar voedings- en levenswijze veranderde. Ik wil het hier ook voor u nog eens herhalen. Misschien inspireert het ook u om het risico op hartproblemen te verminderen… ik wens u in ieder geval de moed toe om de vereiste veranderingen uit te voeren.

“Enkele jaren geleden schreef ik mij in voor een cursus graduaat anatomie, met labo. Het meest dramatische moment deed zich voor op een lentedag. Zeventig chiropraxie-studenten kwamen bijeen voor labo. Tien groepen van elk zeven studenten, waren juist klaar met de ontleding/dissectie van de borstholte en op het punt te beginnen met een rondleiding waarbij elke groep de tien menselijke kadavers zou te zien krijgen. Allen kadavers van oudere mannen of vrouwen; sommige werden geschonken door de Staat, sommigen schonken hun ‘leven’ voor hun dood. Allen werden begraven…”. “Deze studie was boeiend gezien de verscheidenheid aan lichaamstype en toestand. Vandaag bleek een bijzondere dag, wanneer onze professor begon te roepen en te gebaren: “kom hier eens kijken”… Zeventig studenten verzamelden zich rond onze oude en wijze gids”.

“In de eerste plaats vroeg hij naar onze bevindingen bij het onderzoek van de belangrijkste slagaders. Bijna iedereen antwoordde onverwijld: “verharding van de slagaders”. Nu is de term verbonden met onze moderne maatschappij. Was dit niet de onvermijdbare toestand van mensen boven de leeftijd van 50? Het houdt verband met ‘s lands grootste doodsoorzaak: hartziekten. Verharding van de hartslagaders of arteriosclerose wordt gekenmerkt door verharde/vette en/of minerale afzetting op de slagaderwanden met een nauwere doorgang tot gevolg. Bijgevolg wordt het hart chronisch overbelast om het normale volume bloed door abnormaal vernauwde vaten te pompen. De bloeddruk stijgt, wat verdere druk uitoefent op een verzwakt systeem. De belangrijkste slagaders hebben een doormeter van 2,5 cm. (aorta) tot 2 mm. Op dit punt worden de smallere vertakkingen “arterioles” en gaan geleidelijk over in haarvaten en capillaire lagen. Wat nog belangrijker is, is dat de normale slagader zacht en rubberachtig aanvoelt. Dit was het geval: ik sneed in de aorta en had dat rubberen-handschoengevoel. Toen raakte ik opeens iets versteend. Hoe kan dat? Ik herinner mij het krassen van mijn mes, en de klank van metaal, schurend over een cementpad. Nog steeds ongelovig stak ik in deze cementachtige substanties, terwijl kleine stukjes afbrokkelden. Daar waar bloed zou moeten stromen, lag een perfect cilindertje ‘rots’. Ik brak een stukje van de rotsbuis af en ontdekte een doorgang van amper 1/4 van de diameter van de aorta. Kleinere slagaders vertoonden dezelfde rotsachtige abnormaliteit, sommige in meerdere mate dan de andere. Deze harde, concrete beton-realiteit, heet verharding van de slagaders. Wanneer deze toestand van toxische ophoping intreedt, verslijt het hart in zijn pogingen om bloed door absurd smalle gangen te sturen, of slagaderwanden barsten onder de druk”.

“Wanneer wij, studenten rond de professor verzamelden, toonde hij ons de aorta van een vrouwelijk specimen. Hij was zacht en rubberachtig. Hij sneed hem open; hij was normaal. In tegenstelling tot de negen andere exemplaren in uiteenlopende stadia van ‘geplaqueerde, verkalkte, verharde pathologie, vertoonde dit exemplaar de toestand van een gezond, 16-jarig meisje. De professor bekeek ons allen met een strenge blik: ‘30 jaar geleden (1950) riep ik zoals nu, iedereen samen om één geval op tien van slagaderverkalking te zien, om de verharde doorgangen te kunnen zien en voelen. Nu heb ik het geluk, om één voorbeeld op tien te vinden om aan te tonen wat de normale toestand is … Het komt door onze voeding. Het vet, het vlees, het zout, de suiker, de chemische stoffen, al het geraffineerde, verwerkte voedsel … al de rommel.”

Dat was in 1980 toen Victoria haar studies anatomie had. Maar hoe is het vandaag? Autopsieën op kinderen van minder dan één jaar, vertoonden reeds afzettingen van cholesterol tegen de aderwanden. Met al deze feiten in het achterhoofd, lijkt het dat we het nog niet weten, of vergeten zijn… en zelfs in dat laatste geval vraagt het om een opfrissing.