Mensen vragen wat de meest effectieve antimicrobiële behandeling is voor chronische Lyme-ziekte en co-infecties. Hoewel antibiotica en antiparasitaire medicijnen door de meeste Lyme-artsen doorgaans als voorkeursbehandelingen zijn beschouwd – heb ik geconstateerd dat de afgelopen jaren meer artsen en patiënten zijn overgestapt op alternatieven om Lyme te beheren, omdat antibiotica niet iedereen helpt te herstellen. Toegegeven, antibiotica zijn belangrijk en noodzakelijk voor sommige mensen, misschien vooral die met zeer agressieve en / of ernstige gevallen van neurologische ziekte van Lyme. De natuurgeneeskundige Wayne Anderson, heeft vastgesteld dat slechts 20% van zijn patiënten – die met een ernstige neurologische ziekte van Lyme, absoluut antibiotica nodig hebben. Artsen kunnen ze voorschrijven als onderdeel van een protocol dat andere antimicrobiële stoffen omvat, of alleen gedurende bepaalde intervallen tijdens het behandelingsproces.
Sommige Lyme-artsen stellen dat het net zoveel uitmaakt welke behandelingen je gebruikt om de infecties aan te vallen als wat je nog meer doet om het lichaam te ondersteunen en te genezen. De theorie hierachter is dat als je het lichaam en het immuunsysteem voldoende ondersteunt, het lichaam de infecties kan overwinnen, ongeacht welke antimicrobiële middelen je gebruikt om de infecties te verwijderen. Daar hebben we, wat we altijd hebben gezegd : het scheppen van een genezingsklimaat, op zoveel mogelijk fronten, zoals we dat zo uitgebreid hebben beschreven in het Nieuwe Start-programma.
Mijn ervaring met de ziekte van Lyme, is dat er niet zoiets bestaat als een universele behandeling voor iedereen en dat het van vitaal belang is om de genezing van het hele lichaam te ondersteunen – en niet alleen richten op infectieuze behandeling.
Enkele van de meer effectieve en populaire behandelingen voor Lyme omvatten, naast antibiotica: · Intraveneuze ozontherapie · Colloïdaal zilver · Botanische remedies, zoals kaardebol en kattenklauw, en andere plantaardige detox-middelen. · Essentiële oliën · Hyperbare zuurstof (of H2O2 als alternatief)of EWOF · Hyperthermie
Ik heb opgemerkt dat slimme en ervaren Lyme-beoefenaars zich niet alleen concentreren op het gebruik van slechts één type behandeling voor hun patiënten. Integendeel, de meesten zullen meerdere behandelingsmodaliteiten combineren na verloop van tijd, omdat hun patiënten steeds grotere hoeveelheden of doseringen van behandeling verdragen. Een fout die sommige artsen en patiënten hebben gemaakt bij de behandeling van de ziekte van Lyme, is de patiënten te veel, te vroeg of slechts één type behandeling te geven tijdens het herstelproces. Maar, zoals verschillende Lyme-beoefenaars in hun interviews zeggen, kunnen strategieën met teveel behandeling ervoor zorgen dat patiënten sterke Herxheimer of microbiële afstervingsreacties hebben – wat geen goede zaak is. Zo is het één type behandeling niet effectief.
Een Herxheimer-reactie betekent in feite dat het lichaam giftig is en dat de toxines die door de microben worden gegenereerd tijdens de detox- of afstervingsreactie terug in het lichaam worden gebracht in plaats van naar buiten te worden gebracht. Kortom, de organen voor eliminatie worden overbelast. Beoefenaars die dit begrijpen, behandelen hun patiënten op basis van of hun patiënten na verloop van tijd verbeteren met een behandeling, in plaats van dat ze een ernstige reactie op de behandeling hebben. Tegelijkertijd begrijpen ze het belang van het geven van meerdere behandelingen aan hun patiënten; laten we zeggen antibiotica in combinatie met sommige kruidenmiddelen en / of ozon, maar niet allemaal tegelijk, maar in de loop van de tijd op een gelaagde manier.
Degenen die geloven in een sterkere benadering van de behandeling zullen beweren dat microben snel resistentie tegen antimicrobiële remedies ontwikkelen en daarom zijn hoge doseringen van meerdere medicijnen vanaf het begin belangrijk. Met andere woorden, je moet echt “de insecten meppen” en overrompelen. Maar degenen die pleiten voor langzamere doseringen van behandeling en het “stapelen” van remedies, hebben ontdekt dat een effectieve behandelingsbenadering meer gebaseerd is op het geven van een breed scala aan remedies aan de patiënt en het in de loop van de tijd roteren van die remedies. Dit is zodat de patiënt sterk en functioneel kan blijven, en zodat de microben geen kans krijgen om resistent te worden tegen slechts één type behandeling. Herxheimer-reacties kunnen nog steeds optreden met dit soort aanpak, maar als de behandelingen correct worden uitgevoerd, kunnen ontgiftingsreacties worden geminimaliseerd en beheerd, zodat de energie van de patiënt in plaats daarvan kan worden gericht op het verwijderen van microben in plaats van te proberen een back-up van biotoxines te verwijderen. Weet dat de zware, snelle aanpak die artsen vaak gaven, nooit echt hebben gewerkt en mensen zich zelfs slechter voelden – maanden achtereen ! Houd je aan één kleine capsule van het probioticum, vervolgens dagelijks één theelepel bentonietklei om de schimmels in het lichaam te binden. Indien nodig, vervolg met neussprays om de schimmel in de sinussen op te ruimen en eventuele biofilms en staph-infecties te verbreken.
Laat dit volgen door een schimmelbehandeling voor het saneren van de darmen, in het begin niet meer dan een theelepel colloïdaal zilver, en verhoog dit over vier maanden naar 3 x daags 15-20 ml. Ik weet dat een gecombineerd programma dat meerdere soorten behandelingen omvat het beste is – en hoe groter de variëteit, hoe beter, maar niet allemaal tegelijk, en niet in doseringen die patiënten bedlegerig maken of naar het ziekenhuis sturen. Inderdaad, veel Lyme-artsen hebben een zachtere benadering ook als een effectievere benadering voor hun patiënten ervaren.
Albert Mosséri’s wonderbaarlijke ontdekking : het halfvasten informatie die je nodig hebt als je vasten wil aangrijpen als de ultieme bron van genezing Albert Mosséri, mag wel de levende “David” van de Natuurlijke Hygiëne genoemd worden, gezien hij de Sheltoniaanse techniek van het vasten verfijnd heeft tot op het punt waarop vasten veilig is en een veel effectievere uitwerking heeft, dan wat ooit door iemand voordien werd bereikt. Ongelukkig genoeg is zijn werk zo goed als onbekend buiten de franstalige landen. Misschien kan dit ene hoofdstuk van één van zijn boeken over vasten je honger doen krijgen naar méér. “Le Jeûne, Meilleur Remède de la Nature” “In 1986 deed ik een wonderbaarlijke ontdekking op het domein van het vasten, die me dwong om mijn Sheltoniaanse methode te herzien. Dit is hoe ik tot deze ontdekking ben gekomen : Een 37 jaar oude man kwam om onder mijn supervisie te vasten. Hij had 104 verschillende tranquilizers genomen voor zijn zenuwconditie gedurende de voorafgaande 14 jaren. Zo snel als een medicijn geen effect meer opleverde, schreef zijn dokter hem een ander medicament voor. Vandaar dit haast ongelofelijke aantal van verschillende tranquilizers die hij ooit had gebruikt … Nu verlangde hij ernaar om zichzelf te genezen zonder enige vorm van drogeermiddelen. Daarom vastte hij gedurende 29 dagen… Toen werd hij zo gevoelig, onmogelijk om zich te ontspannen of te slapen, en niet bekwaam om water te drinken, ondanks zijn intense dorst en een acute nierpijn. Ik zei hem dat hij op die manier niet kon verder gaan, zelfs al had hij nog heel veel te elimineren. Zijn tong was nog steeds erg beslagen, zijn urine nog donker, zijn adem onwelriekend en hij had pijn in de nierstreek, ondanks al het water dat hij dronk. Hij antwoordde hierop dat hij nog veel tijd had en dat hij ernaar verlangde om zijn ontgiftiging volledig af te werken. Daarom dacht ik dat nu de gelegenheid zich voordeed, om hem in een eerste periode een detoxificatiedieet te laten volgen. Elke keer als een vastende zijn vasten stopzet, wil hij vertrekken en heeft hij geen controle meer over zijn eetlust… Terwijl, wanneer mensen komen voor genezing, mijn grootste bekommernis erin bestaat om de reïntroductie van voeding te vergemakkelijken. Daarom moeten de hoeveelheden elke dag afgemeten worden, stilaan vermeerderend, of het type voedsel veranderend al naargelang de situatie. Ik doe dit allemaal terwijl ik de verschillende symptomen die me kunnen leiden, observeer. Ik heb echter zelden de kans, maar ik had het geluk om zo een bepaalde man onder mijn hoede te kunnen hebben. Drie dagen na zijn vasten, kwam ik zijn kamer binnen om hem enkele kleine appels te brengen. Hij zei me : “Mr. Mosséri, kijk eens naar mijn tong… en inderdaad, ze was zo zwart als kool ! Het duurde echter niet lang om deze verrassing te begrijpen. Ik had reeds enkele gevallen gezien waarbij de tong zwart werd tijdens het vasten… maar deze man was opnieuw aan het eten! Maar wees er zeker van dat de kleur geen toeval was… Ik had dit nu uitgelokt met dit “detoxificatiedieet”… Ik herstartte zijn eliminatie, de diepgaande eliminatie die eigen is aan het vasten. Ik realiseerde me dat ik dit al veel vroeger had kunnen doen, bv. een week eerder – op de 20e dag van het vasten. Eigenlijk had hij tien dagen verloren, een periode waarin zijn eliminatie zeer zwak was… Zijn tong bleef gedurende enkele dagen zwart; daarna ging de kleur over in mosterdgeel en dat voor verschillende weken, alvorens ze weer naar gezond rose over-ging. Gelijk hiermee kwam zijn honger terug – echte honger – en de nierpijnen verdwenen. Vanaf dat moment zette ik hem op een normale voeding. Ik vroeg me af of dit geval nu een uitzondering was, of dat dit zo dikwijls kon herhaald worden als mogelijk bij andere vastenpatiënten. Het is duidelijk dat dit “halfvasten” zijn eliminatie terug op snelheid had gebracht; maar één ervaring betekent op dat vlak natuurlijk niet veel. Ik moest dit kunnen nagaan in talrijke andere gevallen. Ik begon opnieuw op dezelfde manier bij twee zusters die kwamen na de man. En inderdaad, de dag nadat zij hun vasten beëindigden vertoonde hun tong een bruin beslag. Sindsdien zie ik bij 90% van mijn patiënten de ontwikkeling van een gekleurde tong, volgend op het beëindigen van het vasten en de overgang naar halfvasten. De 10% anderen vertonen dat tijdens hun tweede vastenkuur. Dit halfvasten moet natuurlijk worden voortgezet, zolang als de tong zelfs nog maar een klein beetje verkleurd is. Een zwarte tong is het duidelijk signaal dat de eliminatie verdiept is, en het cellulaire niveau bereikt, waar het medicamenten en toxines van tientallen jaren oud ten voeten uit aanpakt. Andere vragen kwamen mij natuurlijk ook voor de geest : op welk moment moeten we het vasten beëindigen en overgaan naar halfvasten? Welke hoeveelheid rauw voedsel moet aan de patiënten worden gegeven ? Ik had het natuurlijk al talrijke keren kunnen observeren, en daardoor wist ik dat er een dag komt waarop het gewicht van een patiënt ophoudt te verminderen, maar nu wist ik ook waarom ! Ook in het bepalen van de hoeveelheid voedsel, was het maar na veel proberen en vergissen, dat ik kwam tot zekere hoeveelheden, min of meer aangepast aan de grootte van een persoon. In de klassieke methode, zoals zij door Shelton werd gepromoot, moest vasten gebeuren met water en rust te bed. Maar als vasten wordt voortgezet, en als het lichaamsgewicht niet verder daalt, wordt verdere lichaamsreiniging zo onbetekenend en verliest men gewoon zijn tijd. Als men zou vaststellen dat een vaster slechts 200 gram per dag verliest en dat de eliminatie nog nauwelijks verder gaat, zou je kunnen argumenteren dat het toch 200 gram is en dat dit beter is dan niets. Maar men zou moeten kunnen zien dat er mogelijkheden zijn om de eliminatie opnieuw op te starten, inplaats van ter plaatse blijven te trappelen zonder vooruitgang te maken in iemands conditie. Als het vasten in een toestand van stagnatie komt en het gewicht nog nauwelijks afneemt, eindigt het eliminatieproces, omdat het lichaam gebrek heeft aan vitamines en enzymen om te overleven, en we hebben eerder gezien dat de lichaamsreserves onevenwichtig zijn… Ondanks het feit dat er nog voldoende vetten en nog meer uit te scheiden toxines zijn, zijn er te weinig essentiële elementen. Als deze uitgeput raken, gaan we naar de volgende fase : het half-vasten. Het resultaat is dat de tongverkleuring weer aangeeft dat de eliminatie in 90% van de gevallen weer is herbegonnen in een tweede vasten. Ik kon niet de juiste redenen achterhalen, maar als je dit met de klassieke Sheltoniaanse methode vergelijkt, waar het zeldzaam is dat de tongkleur nog optreedt nadat ze eenmaal is verdwenen, zelfs als men het vasten zou aanhouden tot 60-70 dagen. Als bij het halfvasten de tongkleur (zwart, bruin, mosterdgroen, beige) weer optreedt, moet men doorgaan tot de kleur van de tong weer overgaat in natuurlijk rose. Dat is, tot het einde van de eliminatie. Pas daarna kan men terug meer geconcentreerde voedingsmiddelen introduceren. De tong wordt roze op het ogenblik dat het spuwen eindigt. De urine wordt helder, de adem wordt weer aangenaam, de hoofdpijnen verdwijnen… Het halfvasten kan één week duren, of over een zeer lange periode gaan, afhankelijk van de intoxicatiegraad. Met deze nieuwe methode wordt vasten aangenamer, met minder risico’s en problemen en met groter succes. Het vasten wordt mathematisch precies en wetenschappelijk, zonder blinde vlekken en verrassingen. Deze belangrijke ontdekking veroordeelt lang vasten tot een gevaarlijk tijdsverlies. Ik noemde het tweede deel dat volgt op het watervasten, “halfvasten”, maar in werkelijkheid is het een eliminatiedieet, omdat ongeveer 1 kilogram voedsel per dag wordt gegeten, de helft fruit, de helft groenten. Ik hield eraan om het een halfvasten te noemen omdat dit tegemoet komt aan de verbeelding van de vastende persoon. Hij zou anders geneigd zijn te denken dat zijn vastenperiode ten einde is, en dat hij nu kan eten wat hij wil in ongelimiteerde hoeveelheden. Hij moet echter in de overtuiging blijven dat zijn ontgiftiging blijft doorgaan en dat zijn genezing ook voortgaat, zij het nu in een andere, minder intense vorm dan tijdens het vasten. De redenen voor deze methode is, dat elke keer als men stopt met eten, de eliminatie terug opstart, wat we kunnen opmerken door een witte, met mucus bedekte tong, een onaangename adem en een slechte smaak in de mond. Verder zijn ook verlies van lichaamsgewicht en andere meer persoonlijke symptomen, indicaties dat tijdens het vasten op een zeker moment de ontgiftiging gaat vertragen of tot stilstand komt omdat de voorhanden zijnde vitamines, mineralen en essentiële elementen opgebruikt zijn. De persoonlijke reserve aan essentiële stoffen is voldoende voor ongeveer 7 tot 20 dagen. Op het einde van die periode vertraagt de ontgiftiging, wat zich vertaalt in volgende kenmerken :
het verlies aan lichaamsgewicht gaat naar 500 tot 1000 gram per week met een correctie iedere drie dagen… terwijl het voordien 500-1000 gram per dag was. Het verlies aan gewicht betekent een sterke eliminatie van toxines en opgehouden water, wat via de urine verdwijnt. Wanneer de ontgiftiging verzwakt, urineert men niet veel meer. Deze stabilisering van het lichaamsgewicht is het signaal om aan het half-vasten te beginnen.
de dorst verdwijnt en het is moeilijk om water te drinken. Voordien veroorzaakte de ontgiftiging de behoefte om te drinken om de uit te drijven toxines te verdunnen en uit te drijven met de urine.
Het beslag van de tong wordt lichter van kleur en is dunner; de slechte smaak in de mond vermindert.
Ook andere meer specifieke en persoonlijke tekens kunnen aangeven dat de ontgiftiging zijn activiteit vertraagt. Daarom, als dergelijke symptomen van vertraagde of stopgezette ontgiftiging optreden, moet er een weg gezocht worden om de ontgiftiging opnieuw op te starten of middelen te geven. Het stopzetten van het vasten, en het voorzien van het lichaam met voedingsstoffen in de vorm van natuurlijke, rauwe voedingsmiddelen, voorziet in de ideale omstandigheden voor een nieuwe ontgiftigingsronde. Doe dit als volgt :
500 gram vers en rauw fruit, gespreid over de namiddag – de hoeveelheid kan aangepast worden volgens de grootte van een persoon.
500 gram rauwe groenten en salades, in twee porties, in de loop van de late namiddag of avond.
De hoeveelheid moet niet verhoogd worden, om indigestie te vermijden en er voor te zorgen dat iemands energie, die zo erg nodig is voor de ontgiftiging, niet verspild wordt.
De patiënt drinkt veel water tussen middernacht en de middag, omdat de ontgiftiging in deze periode op zijn sterkst is. Indien men niet in staat is om te drinken (op zijn minst één liter zuiver water), dan kan men aan het water een beetje citroensap toevoegen om het op smaak te brengen. De fruitsoort die ik verkies zijn appels, omdat ze als een bezem in de darm werken. Soms moet men ook een waterrijke vrucht zoals meloen of watermeloen geven. Van zodra we overschakelen naar half vasten en het ontgiftigen terug versterken, moet de tong iedere morgen nagekeken worden, alvorens we iets in de mond stoppen. Men moet de tong niet spoelen. Binnen een paar dagen, of soms zelfs binnen een paar uur, kleurt de tong opnieuw zwart, mosterdkleurig, of bruinrood. Het half vasten is voltooid als de tong roze kleurt en de eliminatiesymptomen (dorst, slechte smaak in de mond bij het ontwaken, slecht ruikende adem, het opgeven van slijm enz. verdwijnen. Het gebeurt echter niet, als gelijkertijd de honger terugkeert of niet; omdat het instinct gewoonlijk defect is bij de geciviliseerde mens. Vanaf de ontdekking van het vasten in lang vervlogen tijden, is deze ontdekking op het vlak van de gezondheid de wonderbaarlijkste die ooit is gemaakt. Het is de verloren wijsheid die vandaag opnieuw het levenslicht ziet.” Uit het boek: “Le jeune, meilleur remede de la nature”. Vertaling : “Vasten, de beste remedie van de natuur.” Het boek is te koop in brochurevorm : gedrukt : 15 euro + verzendkosten (in pdf : 10 euro) Begin nooit aan vasten langer dan 5 dagen, voor je de informatie uit dit boek hebt gelezen !
Door de jaren heen zou ik een soort populariteitsscore kunnen plakken op bepaalde gezondheidsthema’s. In feite heb ik me daar nooit iets van aangetrokken, maar het is onmiskenbaar dat bepaalde thema’s beter in de markt liggen dan andere. En ondanks al deze ervaringen, houd ik er ook vandaag geen rekening mee, want anders zou ik dit artikel over Hart- en Vaatziekten niet schrijven. “Hart- en Vaatziekten”,was in die 35 jaar werking maar een een ‘koel’ thema – niet cool, versta me niet verkeerd !
Waar Gezonde Darm en Voedselcombinaties en Reuma een ‘hot’ item waren, was het hart koel. Verbaast het je? Terwijl hartziekten iedere dag duizenden doden veroorzaken, zijn we allerminst geïnteresseerd om er ons hoofd over te breken… ’t Is te zeggen, dat moet je ook niet doen, want ook dat is één van de oorzaken van hartlijden.
Ik kan niets beter vinden om het thema Hart- en vaatziekten mee te beginnen, dan de woorden van Dimitri Van Torens’ lied “Blijf nou eens even stilstaan”. De goede raad die daar te horen is, klinkt als volgt :
“Blijf nou eens even stilstaan, tenminste als het nog kan. Laat ook je harten spreken, en niet altijd je verstand,dan pas zie je de wereld, waarin je leeft. Ons hart ligt in een stilte, verzonken als een graf. Het mag haast niet meer spreken, en toch is het bekaf…”
Nadat er tientallen jaren allerlei strategieën zijn uitgewerkt om het hartelijden te verminderen, blijven hart- en vaatziekten samen met kanker de hoofdoorzaak van vroegtijdig overlijden in de hele westerse wereld. Betere diagnosetechnieken, verfijnde chirurgische ingrepen, allerlei bloedverdunnende en cholesterolverlagende medicijnen… hebben daar niets aan veranderd. Voor veel onderzoekers evenals voor de getroffenen is het tasten in het duister, en omdat men niet weet wat aan de basis ligt, worden de risico’s niet aangepakt. Neem nu bijvoorbeeld atherosclerose of slagaderverkalking (of aderplaque in het algemeen). Waarom treedt deze vorm van adervernauwing op en verhindert het werk van het hart en de distributie van bloed en voedingsstoffen? We zijn nu twintig jaar na de eerste publicatie over Hart- en Vaatziekten. Ik opende die brochure indertijd met de woorden van Victoria BidWell die in haar opleiding tot naturopaat lessen anatomie volgde, waar ze op een dag een studie deden van het hart en de bloedvaten. Toen ze het hart uit de romp moest halen, geraakte ze niet met haar mes door de ader en riep er de professor bij. Deze man van jaren getuigde toen wat er was veranderd in de veertig jaar van zijn medische praktijk : aderplaque was van een uitzondering de regel geworden. Wat kunnen wij doen om onszelf te beschermen tegen de rode pest – hoe kunnen we de factoren kennen die de gezondheid van het hart bepalen? In Het Dossier Gezond Hart doorlopen we alle adviezen uit de LifeScience cursus, en bieden we een zo ruim mogelijk inzicht op alle factoren die te maken hebben met de gezondheid van het hart. Pas het toe en je hebt de weg voor een natuurlijk antwoord op hartziekten. Mocht het je leidraad zijn en een veilige gids voor een lang leven !
Hierin vind je ook de brochure Houd je Hart in conditie en NatuurStemmingen 187, die volledig was gewijd aan Hart- en Vaatziekten.
We hebben nu aan dit dossier het schema toegevoegd “Minder Vet”.
