Categorie: Chronische Ziekten

De overwerkte pancreas

De alvleesklier wordt overbelast wanneer de hoeveelheid ingenomen glucose die in de bloedbaan terechtkomt, groter is dan het vermogen van het lichaam om de glucose met zwier in de lichaamscellen te brengen.

Logischerwijs kan een ophoping van glucose in het bloed om een ​​van de volgende twee redenen optreden:

  • De hoeveelheid glucose die de bloedstoom vanuit de darmen binnenkomt, is gewoon te groot.
  • Het vermogen van de cellen om de glucose te absorberen is aangetast.

Historisch gezien was de meeste medische aandacht gericht op het beperken van de inname van koolhydraten. Met andere woorden, de patiënt werd geleid om de stroom van glucose uit de darm en in het bloed te beperken. Dit leek een logische strategie, maar hield geen rekening met het vermogen van de cellen om glucose uit het bloed op te nemen. Dit is de reden waarom de voedingsrichtlijnen uit het verleden niet de verwachte resultaten opleverden.

Als we naar het geheel kijken, of het niveau van ingenomen glucose buitensporig is, of het vermogen van de cellen om het te absorberen, wordt begrepen, het effect is hetzelfde.

Hoe dan ook, de glucosespiegels in het bloed worden te hoog.

Hoe dan ook, de alvleesklier moet extra insuline aanmaken.

Om de zaken nog ingewikkelder te maken, als het insulineniveau te hoog wordt, kan het “de limiet overschrijden”. Met andere woorden, insuline haalt te veel glucose uit het bloed, waardoor de bloedsuikerspiegel te laag wordt.

Dit is wanneer het individu de drang kan voelen om meer geconcentreerde suikerhoudende voeding te eten dat in de eerste plaats de extra insulineafgifte veroorzaakte. Als dit gewoonlijk wordt gedaan, ontwikkelt het individu hypoglykemie, een toestand van chronisch lage bloedsuikerspiegel. De symptomen zijn vermoeidheid, prikkelbaarheid, depressie, humeurigheid en verlangen naar snoep. Uiteindelijk kan de hypoglykemie zich ontwikkelen tot diabetes mellitus.

Diabetes Mellitus

Diabetes mellitus is een aandoening die wordt gekenmerkt door chronisch hoge glucosespiegels in het bloed. Omdat de glucose in het bloed vastloopt, worden de cellen niet goed gevoed, wat leidt tot wijdverbreide gezondheidsproblemen, zoals blindheid, langzame wondgenezing en zweren, vooral aan de voeten. Bovendien reageert het lichaam op het gebrek aan glucosebeschikbaarheid door meer vet in het bloed te brengen, wat de kans op atherosclerose vergroot. Bovendien zorgt een teveel aan bloedglucose ervoor dat het via de urine wordt uitgescheiden. De aanwezigheid van glucose in de urine zorgt ervoor dat water volgt, wat resulteert in verhoogde urineproductie.

Het is niet verrassend dat een persoon met diabetes grote hoeveelheden urine produceert en vaak dorst heeft.

Om te begrijpen hoe diabetes mellitus moet worden behandeld, moeten we eerst de twee belangrijkste vormen begrijpen: type I en type II:

Type I diabetes is een aandoening waarbij de alvleesklier niet voldoende insuline aanmaakt. Deze aandoening werd vroeger ‘juveniele diabetes’ genoemd, omdat deze meestal bij kinderen voorkwam. Jarenlang werd aangenomen dat deze aandoening volledig genetisch was. De genetische aanleg lijkt echter een trigger te vereisen – voedsel. Blijkbaar kunnen bepaalde voedingsmiddelen een auto-immuunreactie veroorzaken waarbij de insulineproducerende cellen in de pancreas worden vernietigd. Dit gebeurt meestal als reactie op chronische inname van allergenen, met name zuivel. Zie ook de literatuur van de PCRM en het boek “The Cheese Trap” van Dr Neal Barnard.

Type II-diabetes werd vroeger “diabetes bij volwassenen” genoemd, omdat het alleen bij volwassenen voorkwam. Niet zo, meer. Deze aandoening wordt gekenmerkt door insulineresistentie, waarbij de lichaamscellen “verdoofd” worden door de aanwezigheid van insuline. In het verleden moest het individu ver in de volwassenheid zijn, voordat het lichaam aan deze aandoening bezweek. De toegenomen aanwezigheid bij kinderen viel samen met een sterke toename van obesitas bij kinderen – wat geen verrassing is als we kijken naar de toegenomen consumptie van fastfood en de afname van lichamelijke activiteit bij kinderen. Aangezien type II diabetes goed is voor 90% van de diabetici, laten we insulineresistentie eens nader bekijken.

Insuline Resistentie

Insulineresistentie dwingt de alvleesklier om meer insuline af te scheiden. Uiteindelijk raakt de alvleesklier uitgeput, daalt de insulinespiegel en stijgt de bloedsuikerspiegel snel tot diabetische niveaus. Dit zijn de belangrijkste voedings- en levensstijlfactoren die de insulinegevoeligheid van de cellen verminderen.

Gebrek aan lichaamsbeweging.

Hoe meer mensen bewegen, hoe groter de insulinegevoeligheid en vice versa.

Deshydratatie / uitdroging.

Door uitdroging worden onze lichaamscellen beter bestand tegen insuline, wat uiteindelijk leidt tot een verhoging van de bloedsuikerspiegel. Wanneer de bloedglucose hoog genoeg is, ontsnapt deze via de urine. De aanwezigheid van glucose in de urine leidt tot meer vochtverlies uit het lichaam, wat bijdraagt ​​tot meer uitdroging, waardoor de insulineresistentie toeneemt, enzovoort. Met andere woorden, insulineresistentie en uitdroging kunnen een vicieuze cirkel vormen, waarin elk bijdraagt ​​aan de voortgang van het andere. Een eenvoudige manier voor het individu om die cyclus te doorbreken en de juiste bloedsuikerspiegels te bevorderen, is door regelmatig intense lichaamsactiviteit en ervoor te zorgen dat het lichaam goed gehydrateerd is. Dit laatste betekent niet zomaar “meer drinken”, maar de natuurlijke weg volgen van een normale hydratatie en dat is door voeding met de juiste natrium-kalium-balans, m.n. fruit en groenten en de strikte beperking van zouten.

Stimulerende middelen.

Mensen die chronisch moe zijn, compenseren dit vaak door stimulerende middelen te nemen, die ervoor zorgen dat de bijnieren hogere niveaus van stresshormonen afscheiden, met name cortisol, geproduceerd door de bijnieren. Chronisch hoge cortisolspiegels leiden tot insulineresistentie. Cafeïne is het belangrijkste voedingsstimulans dat wordt gebruikt om de toch al overwerkte bijnieren op te wekken.

Een ander stimulerend middel dat vaak in grote hoeveelheden wordt geconsumeerd, meestal zonder dat de persoon het weet, is MSG (mononatriumglutamaat), dat veel wordt gebruikt in bewerkte voedingsmiddelen en restaurantvoeding, vooral fastfood. Naast de ingenomen stimulerende middelen, kan al het andere dat de bijnieren overstimuleert, inclusief emotionele stress en gebrek aan slaap, bijdragen aan insulineresistentie en problemen met de bloedsuikerspiegel. Evenzo zal alles dat stressvermindering bevordert, zoals massagetherapie, meditatie en relaxatiemomenten, de insulinegevoeligheid verbeteren.

Overtollige geraffineerde koolhydraten.

Naast het uitputten van de alvleesklier, zoals hierboven beschreven, leidt de chronische overconsumptie van verminkte koolhydraten tot insulineresistentie. De bronnen van een dergelijk chronisch koolhydraatoverschot zijn geraffineerde graanproducten, meestal tarwe, en geraffineerde suiker.

Dierlijke eiwitten.

Studies suggereren dat hoge niveaus van dierlijk eiwit bijdragen aan insulineresistentie. Het zogenaamde hoogwaardige of complete eiwit dat in dierlijke producten wordt aangetroffen, wordt genoemd als een positief kenmerk van dierlijke producten, maar in grote hoeveelheden verhoogt dergelijk eiwit de niveaus van IGF aanzienlijk. (insuline-achtige groeifactor-1), die in verband wordt gebracht met een verhoogd risico op kanker, hart- en vaatziekten, diabetes type II, snelle veroudering en een kortere levensduur.

Teveel vrije vetten.

Hoge niveaus van (geïsoleerd) vet in het lichaam blijken bij te dragen aan insulineresistentie. Volgens Dr. Neal Barnard is overtollig vet zelfs het fundamentele probleem bij diabetes type II. Hij stelt bijvoorbeeld dat extra lichaamsvet de alvleesklier harder doet werken. Daarnaast kunnen ook andere lichaamscellen, zoals spiercellen, vetniveaus accumuleren die de insulineresistentie aanzienlijk verhogen. Bovendien interfereren hoge vetgehaltes in het bloed met de opname van glucose door de lichaamscellen.

In een onderzoek dat reeds in 1927 werd gevoerd, kregen studenten een overvloed aan vet voedsel. Binnen twee dagen was hun bloedsuikerspiegel verhoogd tot diabetesniveau. Sindsdien hebben vervolgonderzoeken vergelijkbare resultaten opgeleverd. Volgens één onderzoek verhoogt bijvoorbeeld een hamburger met 100 gram rundvlees of drie plakjes cheddarkaas het insulinegehalte van meer dan twee kopjes gekookte pasta. Daarentegen lijken vetarme (koolhydraatrijke) diëten, op de juiste manier uitgevoerd, effectief bij het beheersen (of omkeren) van diabetes, althans bij sommige personen.

Vooral verzadigde vetten, omega-6-vetten (de meeste plantaardige oliën) en transvetten zijn problematisch. Studies tonen aan dat hoge niveaus van verzadigde vetten in celmembranen verband houden met een toename van de insulineresistentie. Anderzijds is aangetoond dat omega-3-vetten (in de juiste hoeveelheden) de insulinegevoeligheid bevorderen en de bloedsuikerspiegels in suikerziekte helpen beheersen.

Suiker in de urine hebben, betekent nog niet dat men aan suikerziekte lijdt. Er zijn honderden factoren bekend, die tot een zekere verhoogde (tijdelijke) suikeruitscheiding kunnen leiden. Noch de frequentie, noch de hoeveelheid kunnen daaromtrent zekerheid geven. Sterke emotionele prikkels, een ongeval op de weg, opwinding, zware zenuwbelasting, sommige stress-factoren e.v.a. kunnen voor een zekere hoeveelheid suiker in de urine zorgen. In dergelijke momenten is dit normaal en het betekent niet in het minst, dat men een gevoeligheid in zich draagt. De vrees voor suikerziekte is ongegrond.

Het heeft geen zin om voort te gaan op de resultaten van urine-analyse uit een periode waarin men een of andere hevige belasting, beangstiging of onrust in zich draagt. De aanbevelingen die we eerder hebben gegeven, kan men steeds opvolgen. Het gaat verder om een normaal, gezond, door iedereen te volgen voedingspatroon, dat door zowel suikerziekte-patiënt als ter voorkoming ervan kan gebruikt worden.

wordt vervolgd

Diabetes voorkomen en omkeren

“Hoevelen van jullie kennen iemand die diabetes heeft?” is een vraag die ik in de loop der jaren vaak heb gesteld bij het begin van een voordracht. De handen gaan de lucht in. En niemand zal ontkennen dat de hele korf van bloedsuikerstoornissen inderdaad omhooggeschoten is in de afgelopen decennia. In veel westerse landen is diabetes mellitus de zesde of zevende doodsoorzaak.

Veel mensen hebben mogelijk problemen met de bloedsuikerspiegel, zonder het te beseffen. Bovendien zijn degenen die het wel weten zich er misschien niet van bewust dat problemen met de bloedsuikerspiegel meestal buitengewoon goed reageren op het juiste soort voedsel en lichaamsbeweging. Maar tot voor kort waren bloedsuikerproblemen in de medische wereld een mysterie. Wat leek op logische voedingsrichtlijnen voor het reguleren van de bloedsuikerspiegel, leverde niet de verwachte resultaten op een consistente manier op. En lange tijd wist niemand waarom. Artsen gingen gewoon door met het verhogen van de dosering van de insuline, terwijl de gezondheid van de patiënten bleef verslechteren.

Om te begrijpen waarom de aandoening in het verleden zo verbijsterend was en waarom het nu heel duidelijk is, laten we eens kijken hoe het lichaam normaal gesproken de bloedsuikerspiegel regelt.

Hoe regelt het lichaam de bloedsuikerspiegel?

Onze bloedsuiker is glucose. Het doel is om onze cellen van brandstof te voorzien. Vet is een belangrijke secundaire brandstof, behalve hersencellen en rode bloedcellen, die normaal gesproken alleen glucose verbranden. Omdat de glucose in het bloed continu door onze lichaamscellen wordt opgenomen en verbrand, moet deze worden aangevuld. De belangrijkste bron van nieuwe glucose is het voedsel dat we eten. De glucose kan rechtstreeks afkomstig zijn van zoet voedsel, zoals fruit. Een meer typische bron van glucose is zetmeelrijk voedsel, zoals granen of aardappelen. Een zetmeelmolecuul is duizenden glucosemoleculen die aan elkaar zijn gekoppeld als kralen aan een touwtje. Of de glucose nu rechtstreeks afkomstig is van zoet voedsel of van de vertering van zetmeelrijk voedsel, de glucose wordt door het bloed getransporteerd, dat het vervolgens naar onze lichaamscellen transporteert.

Het transport van glucose gaat van de darmen naar de bloedbaan en bedient zo de lichaamscellen

Het primaire hormoon voor het reguleren van de bloedsuikerspiegel is insuline, dat wordt geproduceerd door de alvleesklier. Insuline verlaagt de bloedglucose door het transport naar de lichaamscellen te bevorderen.

Zoals we zouden verwachten, geeft de alvleesklier bij grote hoeveelheden glucose extra insuline af, waardoor onze cellen de extra glucose opnemen. De cellen verbranden genoeg van de glucose om aan hun onmiddellijke energiebehoeften te voldoen, en elk overschot wordt op twee manieren verwerkt:

  • het wordt opgeslagen als glycogeen in de cellen van de lever en spieren. Glycogeen is, net als zetmeel, slechts duizenden aan elkaar geregen glucosemoleculen.
  • of het wordt omgezet in vet en opgeslagen onder de huid en rond de interne organen.

In de volgende weken bestuderen we wat er mis gaat in dit mechanisme en waarom de stabiliteit van het glucoseniveau wordt doorbroken.

Diabetes heet in medische termen “Diabetes mellitus”. De naam diabetes stamt uit het Grieks en betekent zoiets als “veelvuldig doorlaten”. De suikerzieke moet, tengevolge van een vermeerderde urineuitscheiding, veelvuldig urineren.

De vermeerderde urineuitscheiding gaat gepaard met een toegenomen dorst (soms bijna niet te lessen). Dit is het meest opmerkelijke symptoom, waarbij men aan diabetes begint te denken.

De toevoeging “mellitus” betekent eigenlijk “honingzoet” en wijst op de zoete smaak en geur van de urine. Er is nog een andere vorm van diabetes, nl. de “Diabetes insipidus”, die eveneens wordt gekenmerkt door overmatige urineafscheiding en overmatige dorst. Hierbij gaat het meestal om een ziekte van de hypofyse.

Meestal spreekt men pas van diabetes, wanneer de ziekte zich duidelijk profileert. Haar kenmerken zijn duidelijk aanwezig en de ziekte is in volle hevigheid. De beginfase van suikerziekte is echter reeds aanwezig in het verre verleden van een persoon. Suikerziekte komt niet ineens, maar ontwikkelt zich langzaam tot de eigenlijke ziekte aan het licht komt. Als de patient overlegt wanneer de eerste tekenen zich ooit hebben aangediend, gaat hij dikwijls ver terug. Sommige symptomen zal hij terugplaatsen in zijn jeugd…

Het gaat dan o.m. over :

  • algemene zwakheid
  • chronische vermoeidheid
  • verslechterd zicht
  • grote drang naar zoetigheden en naar zetmeelhoudende voedingsmiddelen.

Je zult opmerken, dat dit geen sterke argumenten zijn, en dat dergelijke symptomen voor velen haast dagelijkse gebeurtenissen zijn. Men is het gewoon geworden om mat en futloos te zijn. Een beetje vermoeidheid, slechte slaap, inwendige siddering, duizeligheid, oogproblemen, e.v.a. daar maakt niemand zich druk om : er zijn voor alles oplossingen ? Pas wanneer de ziekte zich in haar volle breedte openbaart beseft men ten volle waarover het gaat en hoe ernstig de dysfunctie is. Het is moeilijk te omschrijven wanneer een ziekte haar aanvang neemt. Vooraleer de mens ziek kan worden gaan er enorme opstapelingen van toxines vooraf.

Dr. Shelton antwoordde ooit op de vraag “wanneer kanker begint” : “in de wieg” (en diabetes vormt daarop geen uitzondering) en hij beschreef hoe de slechte voeding de tolerantie hebben doen toenemen, terwijl de vitaliteit vermindert. Tenslotte eindigt men in het 7e stadium van ziekte.

Met betrekking tot de drang naar zoet: het zal u opvallen, hoe goed er voor de suikerzieken wordt gezorgd. Geen enkele andere ziekte behalve suikerziekte, heeft een apart rek in winkels en warenhuizen. Let eens op wàt in deze rekken voorkomt: koekjes, taartjes en allerlei traktaties zijn rijk vertegenwoordigd. “Speciaal voor suikerzieken”… om suikerziekte te krijgen of om het te blijven hebben ? Kan men daarmee de suikerzieken helpen ? Diabetici worden alleen geholpen door te begrijpen wat er aan de hand is en hoe men dit natuurlijk kan voorkomen en genezen. De gevolgen van diabetes zijn niet te onderschatten en het is mogelijk om die neerwaartse spiraal om te keren.

Dat lees je in volgende nieuwsbrieven

zeven dagen op zeven, twaalf maanden op een jaar, 365 dagen per jaar en dat voor de rest van je leven heeft je lichaam een boost nodig. Niet uit de spuit, maar dagelijkse goede zorg, en dagelijkse ondersteuning met beschermende stoffen, en het vermijden van substanties en situaties die het lichaam overmatig belasten. Dat is de BOOST waar je lichaam om vraagt. Het zal je een vinnige wederdienst doen, elke keer wanneer het geconfronteerd wordt met vreemde organismen en stoffen… En als verkoudheid, griep of koorts dan toch komen opdagen, wijst dat er niet op dat je acties gefaald hebben, maar dat je lichaam het nodig vindt en daartoe de kracht heeft om op een consequente manier af te rekenen met afval dat het niet tolereert. Het ziet nu de kans schoon om het schip te keren. Onthoud : We mogen niet eerder van ziekte genezen, dan voor ziekte ons beter heeft gemaakt !

Maar het is zomer, en dat betekent dat we beschikken over die heerlijke parels voor gezondheid. Geniet ervan. En bel me niet als je een handvol hebt gegeten, “of je er misschien toch niet teveel hebt gegeten”:-)

Eiwitten: is méér altijd beter?

De abonnees van Natuur&Gezondheid hebben in 2020 de combo ontvangen van vier nieuwe publicaties. Een daarvan spitte het eiwitvraagstuk redelijk diep uit. Nu signaleert één van onze lezers een studie die suggereert dat het verstandig is om de eiwitinname te verhogen na 65 jaar. Daar moeten toch ernstige bedenkingen bij gemaakt worden en laat mij toe om in deze brief enkele te verduidelijken. Bovendien vraag ik me af of de lezer die studie wel echt goed gelezen heeft ?

De studie die beweerde aan te tonen dat diëten met veel vlees, eieren en zuivelproducten net zo schadelijk kunnen zijn voor de gezondheid als roken, suggereerde dat mensen onder de 65 die veel vlees, eieren en zuivel eten vier keer zoveel kans hebben om te overlijden aan kanker of diabetes. Maar als je naar het eigenlijke onderzoek kijkt, zul je zien dat dat gewoon niet waar is. Degenen die veel dierlijke eiwitten aten, hadden niet vier keer meer kans om aan diabetes te overlijden; ze hadden 73 keer het risico.

Hoe zit het met degenen die voor matiging kozen, degenen in de gematigde eiwitgroep, die 10 tot 19% van de calorieën uit eiwitten haalden? Ze hadden net ongeveer 23 keer meer kans op overlijden door diabetes, vergeleken met degenen die de aanbevolen hoeveelheid proteïne consumeren, wat neerkomt op ongeveer 6 tot 10% van de calorieën uit proteïne – ongeveer 50 gram per dag. Probeer dit eens te berekenen op basis van je gemiddelde voedingspatroon – ook als daar relatief weinig eiwitrijke voedingsmiddelen inzitten.

Dus de zogenaamde lage eiwitinname is eigenlijk de aanbevolen eiwitinname – geassocieerd met een grote vermindering van kanker en de algehele mortaliteit op middelbare leeftijd, onder de 65 jaar. Maar let op, het zegt niet hoe het zit bij oudere populaties. Als het gaat om sterfgevallen door diabetes, wordt een lagere totale eiwitinname geassocieerd met een langer leven op alle leeftijden. Maar voor kanker lijkt het – althans volgens de commentaren – rond de leeftijd van 65 te veranderen.

De resultaten lijken te suggereren dat een lage eiwitinname op middelbare leeftijd, gevolgd door een matige tot hoge eiwitconsumptie bij ouderen, de gezondheid en levensduur kan optimaliseren. Sommigen hebben gesuggereerd dat de standaard dagelijkse hoeveelheid proteïne, 0,8 gram dagelijkse proteïne voor elke gezonde kilogram lichaamsgewicht, voor de meesten misschien goed is, maar misschien hebben oudere mensen meer nodig.

Dit is het onderzoek waarop de ADH was gebaseerd, en hoewel er werd gesuggereerd dat ouderen een iets hogere behoefte zouden hebben, is er niet genoeg bewijs om andere aanbevelingen te doen. De definitieve studie werd in 2008 gepubliceerd en er werd geen verschil gevonden in de eiwitbehoefte tussen jong en oud. Dezelfde ADH zou voldoende moeten zijn voor ouderen.

Maar voldoende inname is niet noodzakelijk een optimale inname. De eiwitbehoefteonderzoeken gaan niet in op de mogelijkheid dat eiwitinname ruim boven de ADH gunstig zou kunnen zijn – zo suggereert een lid van het Whey Protein Panel en een adviseur van de National Cattlemen’s Beef Association.

Als je sedentaire personen ouder dan 65 volgt, verliezen ze elk jaar ongeveer 1% van hun spiermassa. Als je mensen dwingt om de hele dag dagen achter elkaar in bed te liggen, verliest iedereen spiermassa. Maar oudere volwassenen kunnen zes keer sneller spiermassa verliezen tijdens bedrust dan jonge mensen. Dus is daar het spreekwoord “Use it or Loose it”, m.a. w. gebruik je spieren (door beweging en inspannende taken) of je raakt je spieren kwijt – en dat geldt voor iedereen, maar ouderen lijken de spiermassa sneller te verliezen; dus ze kunnen beter hun spieren gebruiken.

Het goede nieuws is dat, in tegenstelling tot de 12-jarige Amerikaanse studie, een vergelijkbare studie in Japan heeft uitgewezen dat de leeftijdsgerelateerde afname van de spiermassa triviaal was. Waarom het verschil? Het blijkt dat de deelnemers waren geïnformeerd over de resultaten van hun spierkracht; en dus probeerden ze die vaak te verbeteren door te trainen voor het volgende onderzoek, om uit te blinken in de studie – vooral de mannen, die zo competitief werden, dat hun spiermassa toenam met de leeftijd, wat aantoont dat het verlies van spiermassa met de leeftijd niet onvermijdelijk is; je moet gewoon wat moeite doen.

Het toevoegen van extra proteïne lijkt in het geheel niet te helpen. Het toevoegen van meer eiwitten aan het dieet had geen invloed op de spierreacties op weerstandstraining – en dat is gebaseerd op onderzoeken die door de American Egg Board zelf werden gefinancierd. Zelfs de National Dairy Council kon het niet verdraaien. Het is duidelijk dat door krachttraining teweeggebrachte verbeteringen in lichaamssamenstelling, spierkracht en omvang, en fysiek functioneren niet worden verbeterd wanneer oudere mensen hun eiwitinname verhogen door ofwel de inname van eiwitrijkere voedingsmiddelen te verhogen, ofwel door eiwitsupplementen te nemen.

Is er iets dat we op het gebied van voeding kunnen doen om onze verouderende spieren te beschermen? Groenten. Het consumeren van meer dan de aanbevolen hoeveelheden groenten was geassocieerd met het verminderen van de kans op spierverlies bij de helft van de onderzochte personen met een lage spiermassa. Waarom? De alkaliserende effecten van groenten kunnen de milde metabole acidose neutraliseren die optreedt bij het ouder worden, en het kan dat beetje extra zuur in ons lichaam zijn dat de afbraak van spieren vergemakkelijkt.

Ik heb het hier eerder over gehad, hoe spiervermindering een adaptieve reactie lijkt te zijn op acidose. We lijken een chronische, laaggradige acidose te krijgen met het ouder worden omdat onze nieren achteruitgaan en omdat we mogelijk een zuurbevorderend dieet volgen – wat betekent dat we vis, varkensvlees, kip en kaas eten en veel te weinig fruit en groenten. Zoals je kunt zien, zijn bonen en peulvruchten de enige belangrijke bron van proteïne die – mits correct bereid – alkalisch is in plaats van zuur vormend. Een meer plantaardig dieet, een meer basisch dieet, bleek positief geassocieerd te zijn met het behoud en het verbeteren van de spiermassa bij vrouwen van 18 tot 79 jaar oud.

Dus als we onze eiwitconsumptie na de leeftijd van 65 gaan verhogen, zou het beter zijn om plantaardige eiwitten te gebruiken om ons tegen kwetsbaarheid te beschermen. Hoe oud we ook zijn, een dieet dat de nadruk legt op plantaardige voeding, zal de gezondheidsvoordelen voor alle leeftijdsgroepen maximaliseren. Maar zelfs met plantaardige eiwitten moeten we niet overdrijven. Soms functioneert ons lichaam beter met minder, en springt er efficiënter mee om. Soms gaat die efficiëntie verloren wanneer men overdaad aan geconcentreerde voeding gebruikt. De verminderde enzymproductie – die op hogere leeftijd moet verwacht worden – is niet in staat om een groter aandeel aan eiwitten goed te bewerken, waardoor nu – meer dan op jonge leeftijd – eiwit verloren gaat en omgezet wordt in toxische restproducten.
Herlees zeker ook :

Dit digitaal boek kost 9 euro / of betaal 20 euro voor de combo van : Vitamines – Mineralen – Eiwitten – Natuurlijke Remedies.

Anders genezen

Ongelijke kansen voor therapieën die de kassa niet doen rinkelen

In zijn boek stelt Jon Barron de vraag, waarom – als het gaat over kanker – de alternatieven in de behandelingen, nooit een eerlijke kans krijgen tegenover de klassieke therapie.  

Hij geeft daar direct een antwoord op, “omdat de kankerindustrie nu eenmaal zo in elkaar zit en in de wedloop is voor de miljarden dollars giften en winsten. Zelfs al is het relatief eenvoudig om de proportie van kankers bij benadering tot 90% te verminderen, naar een niveau dat vergelijkbaar is met zo’n 100 jaar geleden, is in de hele medische gemeenschap bijna niemand te vinden die je daarover iets zal vertellen.

Hoe doe je dat dan, de kankergevallen met zo’n 90% verminderen?  Gewoon door de kankeroorzaken (toxines) in je lichaam te verwijderen. Veel van die toxines bestonden niet eens 100 jaar geleden en zijn nu substantieel aanwezig in je lichaam. Begin met het regenereren van je lichaam met essentiële kankerbeschermende voedingsstoffen – die je niet vindt in massaproducten, bereid industrieel voedsel dat het gros maakt van wat mensen vandaag eten.” 

“Zelfs al zijn er vandaag natuurlijke behandelingsalternatieven die de vergelijking doorstaan met chemotherapie, radiatie, en chirurgie (en die niet moeilijk te doen zijn, in vergelijking met de drastische en ineffectieve methoden met dergelijke nadelige neveneffecten), zal geen enkele medicus er je over inlichten. En ondanks het feit dat de ganse wedloop om een “kuur tegen kanker” te vinden een rookgordijn is, zal je er steeds weer op aangesproken worden om je bijdrage te leveren in het verslaan van dit monster.”

Jon Barron getuigt van- een vrouw die borstkanker had en de gewone kankerbehandelingen had doorlopen – zonder succes – en naar huis gestuurd was om te sterven. Als een laatste strohalm, hield ze zich vast aan het Baseline of Health Programma en herstelde volledig. Om haar herstel te vieren, loopt ze nu regelmatig in “borstkanker-wedstrijden” en helpt zo onrechtstreeks om geld te verzamelen voor het “medisch onderzoek” en is zich in het geheel niet bewust van de  contradictie.”

In zijn boek, Lessons from the Miracle Doctors, legt Jon Barron uit hoe, “als het over kanker gaat, we geconfronteerd worden met leugens – knap bedachte fabeltjes – en statistische trucjes.”

“Volgens de medische gemeenschap overleven meer mensen van kanker dan ooit tevoren. Maar als sterftecijfers vrijwel ongewijzigd zijn (zoals vermeld in het Journal of the American Medical Association), en 800 tot 1.700 procent méér mensen krijgen kanker dan tevoren, Dan zullen 8-17 keer zoveel mensen “gered” worden zonder verbetering van de behandeling, of hebben we het mis? Wat zijn dan de opvallende vorderingen waarover je in de pers leest? Wat je niet zo vaak hoort, is dat 8-17 keer zoveel mensen ook aan kanker sterven – wat de opmars van kanker tot de positie van nummer twee moordenaar in de VS (en Europa) verklaart. Het is de moeite om in gedachten te houden dat de bevolking van de VS met 400 procent is gestegen de laatste honderd jaar (75 miljoen tot 300 miljoen). Dat betekent dat je zowel de overleving als de sterftecijfers door vier kan delen voor de toenemende bevolking. Als je dat doet, krijg je al een betere kijk op de overlevingswinst, maar je zit dan nog met een verhoogde mortaliteit van 3-5 keer. 

Dus, wat is de belangrijkste statistiek? Simpel, geen van al deze. Het feit is dat overlevingspercentages vrijwel ongewijzigd zijn. Wat dat betekent is dat het moderne “genezen” niet echt veel verschil maakt. Sterker nog, de sterftecijfers zijn echt slechter dan ze zich voordoen. Denk eraan dat wanneer een kankerpatiënt chemotherapie ondergaat en vervolgens aan longontsteking overlijdt, omdat zijn/haar immuunsysteem is weggekwijnd onder de behandeling, het wordt opgenomen als sterfte door longontsteking, geen kanker. Voeg nu alle mensen toe die zijn gestorven aan de bijwerkingen van chemotherapie en bestraling, en je ontdekt dat de overlevingscijfers niet alleen onveranderd zijn, maar er op achteruit gegaan zijn.“

Mensen kunnen er zelf iets aan doen – en niemand kan dat in jouw plaats doen.