Volkoren of geraffineerd

De voorbereidingen voor het PurNatur-abonnement schieten goed op.

Ik ben nu bezig met de serie over granen, graanbereidingen en alles wat ermee verband houdt. Dat is een zeer omstreden materie en het raakt veel mensen persoonlijk als er iets (slecht) wordt gezegd over granen voor menselijke voeding. Daarom is het soms interessant om er de geschiedenis bij te halen.
In 1890 bakten vrouwen thuis meer dan 80 procent van het brood, en het was bruin, niet-gestandaardiseerd. Wanneer werd brood wit?

Brood is altijd een politiek onderwerp geweest. Eigenlijk moeten we al teruggaan naar het “Brood-Rijk”, Rome. Voor de Romeinen hielp het bij het definiëren van klasse; wit brood was voor aristocraten, terwijl de donkerbruine broden voor de armen waren. Later eisten Jacobijnse radicalen witbrood op voor de massa, terwijl broodrellen een voortdurend thema zijn geweest van populistische opstanden. Maar de politieke betekenis van de staf van het leven veranderde aan het begin van de twintigste eeuw, zoals Aaron Bobrow-Strain, die later het boek White Bread schreef, in een artikel uit 2007 uitlegde.

In 1890, schrijft hij, bakten vrouwen thuis meer dan 80 procent van het brood, en dat was bruin, niet-gestandaardiseerd. Nog geen veertig jaar later produceerden commerciële bakkerijen 94 procent van het brood dat de mensen aten, en het was een schaamteloos industrieel product geworden.

“In een tijd die geobsedeerd was door zorgen over zuiverheid, hygiëne en sanitaire voorzieningen, werden de nieuwe broden ontworpen om er gestroomlijnd, sprankelend schoon en witter dan wit uit te zien”, schrijft Bobrow-Strain.

“Agrarische romantici en tegenstanders van de werkgelegenheid voor vrouwen rouwden om de huiselijke bruine broden die moeders op houtkachels bakten.”

Zelfs vóór deze industrialisatie van het bakken had witte bloem zijn critici gehad, oa van William Sylvester Graham. Nu waarschuwden voedingsdeskundigen ervoor dat witbrood, in de woorden van een arts, ‘zo schoon was, dat een meelworm er bij gebrek aan voeding niet van kan leven.’ Of, zoals dokter en radiopresentator P.L. Clark zei tegen zijn toehoorders: ‘hoe witter je brood, hoe eerder jouw dood.’

Bobrow-Strain schrijft dat dit verzet zijn kracht ontleende aan een verscheidenheid aan culturele stromingen. Dieetschrijver Alfred W. McCann waarschuwde voor ‘rassenzelfmoord op kolossale schaal’, aangezien blanke Europeanen en Amerikanen volle granen schuwden, terwijl ‘Hottentotten’ en ‘Oosterlingen’ hun dieet van gezond, ongeraffineerd voedsel behielden.

Naast witte bloem stoorde de onontkoombaar biologische aard van het maken van brood sommige critici, waaronder voorstanders van matigheid die het fermentatieproces verontrustend vonden. In hun boek Uncooked Foods and How to Use Them uit 1905 schreven het echtpaar Eugene en Mollie Griswold dat (het traditionele) zuurdeeg een ernstige schending was van de zuiverheid van het voedsel.” De kritiek op wit brood kwam van alle kanten. Uiteindelijk konden de broodfabrikanten een deel van de zorgen van hun critici compenseren. In de jaren veertig begonnen ze witbrood te verrijken met vitamines en mineralen, en een paar decennia later ontdekten ze hoe ze volkorenbrood in industriële stijl konden maken. (met toevoeging van veel extra gluten)

Ondertussen veranderde de oppositie tegen fabrieksbrood in de progressieve voedselbeweging onder leiding van schrijvers als Michael Pollan en Marion Nestle. Ondanks alle verontrustende of verkeerd gerichte argumenten aan het begin van de twintigste eeuw hadden deze critici iets wat hun moderne tegenhangers grotendeels verloren hebben: een expliciet politieke visie. Waar ze opriepen tot boycots en nieuwe regelgeving voor industriële voedselproducenten, spreekt de populaire voedselschrijver vandaag de dag bijna altijd “u aan als een actieve consument en een passieve burger die alleen verandering teweegbrengt door middel van aankopen of andere voorzieningen.” Want het zijn de gebruikers zelf die de keuze maken. Niemand verplicht je om brood of granen te eten en zo deel te nemen aan een voeding-politiek spel.

Er is veel te zeggen over granen, in het bijzonder over tarwe en zijn opiaatachtige peptiden, die verantwoordelijk zijn voor de populariteit van brood als een ‘troostmaaltijd’, en indicatief zijn voor de narcotische eigenschappen van tarwe. Er is een sterk argument dat de agrarische revolutie werd versneld door milieu-eisen en de menselijke vindingrijkheid, maar ook door de verslavende eigenschappen van psychoactieve peptiden in de granen zelf.

Een interessant voorbeeld van het verslavend potentieel van tarwe heeft betrekking op het Romeinse leger. Het Romeinse Rijk was ooit bekend als het ‘TarweRijk’, waarbij soldaten werden betaald in tarwe. De hele oorlogsmachine van Rome, en zijn enorme uitbreiding, was gebaseerd op de beschikbaarheid van tarwe. Forten waren eigenlijk graanschuren, die een graanwaarde van een jaar hadden om belegeringen van hun vijanden te verduren. Historici beschrijven dat de bestraffing van soldaten was dat ze geen tarwe-rantsoenen meer kregen en in plaats daarvan gerst kregen.

We zijn nu 14 dagen bezig met het PûrNatûr-abonnement en de eerste 12 dagelijkse flyers (van de in totaal 180-200) zijn verzonden. We doorlopen de hele voeding, alles wat mensen moeten weten over wat ze elke dag eten. Het het PûrNatûr-abonnement van 2024 is het eerste deel van wat ons er als laatste zou moeten toe leiden tot “Wat moet gedaan worden in geval van…“ Dan komen al de gekende ziekten en ongemakken met al de referenties naar de folders die zijn gepubliceerd.

Diabetes en Fruit

Kunnen diabetici fruit eten?

Het is een vraag die ik dikwijls kreeg en ik heb daar altijd op geantwoord “onder voorwaarden”. Laten we één van die voorwaarden eens van nabij bekijken. Waarom ik dit zo in de kijker zet, is omdat fruit een natuurlijk voedingsmiddel is dat het meest wordt belasterd door vele trends op het gebied van natuurlijke gezondheid en zelfs binnen de rauwe voeding. Als daar iemand is die fruit eet, en zich er prima bijvoet, komt die daar iemand tegen die fruit eten voorstelt als levensbedreigend… Zelfs het Hippocrates Health Institute doet mee aan een angstcampagne over het eten van fruit, waarbij wordt beweerd dat het eten van fruit verantwoordelijk is voor veel voorkomende gezondheidsproblemen waarmee raw food-mensen wordt geconfronteerd. Het lijkt me daarom tijd voor een opheldering.

“Te veel fruit eten veroorzaakt bloedsuiker-problemen.”

Het is steeds mogelijk dat sommige mensen een bijwerking ervaren bij het eten van (teveel) zoet fruit. In dit geval is het eigenlijk niet het fruit dat de schuld verdient, maar het totale dieet, dat te veel vet bevat. Deze situatie kan het beste worden uitgelegd met enkele citaten uit het boek ‘Breaking the Food Seduction’, door Dr. Neal Barnard.

“Het zal je verbazen om te weten dat je de reactie van je lichaam op welk voedsel dan ook kunt veranderen, zodat je beter in staat bent om te gaan met de suikers die het bevat. (…)

Marjorie was een van onze onderzoeksvrijwilligers. In een laboratoriumtest vroegen we haar een siroop te drinken met daarin 75 gram pure suiker. Door de daaropvolgende twee uur bloedmonsters te nemen, zagen we wat er met haar bloedsuikerspiegel gebeurde. (…) Het piekte na ongeveer dertig minuten en ging daarna snel naar beneden. Dat is een vrij typisch patroon. Als de bloedsuikerspiegel te snel daalt, kan je een nieuwe eetbui krijgen, wat de manier is waarop je lichaam de bloedsuikerspiegel weer op peil brengt.

Dit is het probleem: insuline is het hormoon dat suiker uit je bloedbaan naar de cellen van het lichaam begeleidt. Het is als een portier die de knop op de deur van elke cel omdraait, de suiker naar binnen helpt en vervolgens de deur sluit. (…)

Maar alles verandert als je vet voedsel eet, of als je aanzienlijk aankomt. Insuline kan niet werken in een olievlek. Als er te veel vet in de bloedbaan zit, glijdt de hand van insuline over de knop. Omdat insuline de deur naar de cellen niet kan openen, kan suiker zich in het bloed ophopen. Je lichaam reageert door steeds meer insuline aan te maken, en uiteindelijk zal het de suiker in de cellen krijgen.

(…) Het weglaten van vet uit de maaltijden verbetert de insulinegevoeligheid, wat betekent dat insuline suiker efficiënt naar de cellen van het lichaam begeleidt. (…)

Onder onze begeleiding heeft Marjorie haar dieet aangepast om vet te verminderen en vezels nauwgezet te verhogen. Een paar weken later herhaalden we de test. Ze dronk opnieuw precies dezelfde suikeroplossing, maar de veranderingen in haar bloedsuikerspiegel waren heel anders. Omdat het vetarme dieet haar insuline had verhoogd, was de bloedsuikerspiegel gematigder, was de piek lager en was de daling zachter dan voorheen. (…) In onze klinische onderzoeken hebben we ontdekt dat eenvoudige veranderingen in het voedingspatroon alleen al de insulinegevoeligheid met gemiddeld 24 procent verhogen, en deze kan zelfs nog verder toenemen als je ook aan lichaamsbeweging doet.”

Toont dat aan dat diabetici fruit kunnen eten? 

Zoals iedereen moeten ze leren luisteren naar hun lichaam. Ze beginnen met fruitsoorten met een laag suikergehalte en testen welke hoeveelheid ze daarvan zonder problemen kunnen eten. Fruitsappen zou ik niet aanbevelen, enkel puur fruit en gelimiteerd tot wanneer de ervaring leert dat alles goed loopt. Pas het uitgestelde ontbijt (Mosséri) toe en begin met lichaamsbeweging. Eet nadien om je honger te bevredigen en niet tegen de honger die komt.

PS – Het voorbeeld in de test was suiker. Dat is niet hetzelfde als fruit. Fruit heeft normaal een vertraagde opname, wat beter uitwijst dan suiker.  

Detox je Gezond

Als je al meerdere van onze publicaties goed hebt bestudeerd, zal je bij herhaling de verwijzing terugvinden naar intoxicatie, vervuiling, obstructie, plaque… binnen het lichaam. Het schijnt dat het begrip intoxicatie een plaats verworven heeft in de manier van denken over het ontstaan en de reden van bestaan van ziekte. Tenminste als ik dat kan afleiden van de massa recepten die rondgaan om te detoxen. In één boek vond ik meer dan 100 smoothierecepten “om te detoxen”.

Oude natuurgeneeskundigen wisten al dat intoxicatie aan de basis van de meeste ziekten lag en dat ziekte een eliminatiecrisis was die niet bestreden moest worden.

Om te beginnen kan men zich de vraag stellen wat de precieze definitie is van toxiciteit voor het lichaam? In een artikel las ik dat zowat alles toxisch kan zijn, zelfs water, als men er teveel van drinkt. Is het waar dat alles wat “te” is, een probleem kan vormen en een toxiciteit veroorzaakt?

Laten we te rade gaan bij Dr. Tilden die aan de basis ligt van de theorie rond intoxicatie als bron van alle ziekten.

Het is moeilijk te zeggen wat het belangrijkste mechanisme in de mens is om de gezondheid te vrijwaren en zich te beschermen tegen ziekten. Hyppocrates ging er vanuit dat het de lichaamssappen waren. Hij had, steunend op de opvattingen van zijn tijd, een systeem ontwikkeld dat handig was om mee te werken. Meer dan 2000 jaar heeft dit principe centraal gestaan in de natuurgeneeskunde. Bijna alle therapieën zijn gericht op ontgiften. Het lichaam moet zijn gifstoffen vrijgeven en dan kan alles weer naar behoren functioneren. Wat Dr. Tilden heeft gedaan is daar een moderne en meer geldige variant op maken. In de klassieke geneeskunde wordt deze visie op ziekte in zijn geheel verworpen. Weinig dokters erkennen de invloed van voeding, toxines, zelfs medicijnen in het ontstaan van ziekte.

In de acupunctuur staat de energie centraal. Als de energieblokkades worden opgeheven, kan deze zich via de meridianen weer verder verplaatsen. Is er voldoende energie aanwezig, dan functioneert het hele organisme.

Een bedenkelijke techniek uit het verleden is de aderlating: d.i. letterlijk het vervuilde bloed uit het lichaam laten vloeien. Deze techniek heeft aan duizenden mensen het leven gekost, zelfs aan presidenten van de Verenigde Staten die hun gezondheid in handen van de toenmalige medici legden.

Kneipp en Priesnitz hebben met hun waterbehandeling de huid geprikkeld en zijn daardoor, zonder het zelf te beseffen, gebruik gaan maken van reflexologische prikkeltherapieën. Door de verbetering van de bloedcirculatie zijn ze ook de lichaamstemperatuur gaan regelen. De reflectorische reacties op de organen, stimulering van de bloedcirculatie, verbetering van de lichaamstemperatuur, maar ook de prikkeling van het zenuwstelsel maakten het mogelijk met deze eenvoudige methodes mensen met water te genezen.

Zowel de Chinezen als Hyppocrates, maar ook Kneipp en Priesnitz, hebben via hun systeem de zelf genezende kracht van het lichaam ondersteund. Is dat wat we moeten doen, als we geconfronteerd worden met ziekte, of moeten we de raad van TC Fry volgen “Doe iets, door niets te doen”, dit is vasten, rusten, en alles aan de kant zetten. En wat heeft dat te maken met intoxicatie? En hoe staan wij het lichaam toe zichzelf te ontgiften? Maken we daarvoor gebruik van kruiden, water, vasten, voeding …?

In onze Module over Matigheid, Sappen, Vasten & Detoxen hebben wij een verhelderende studie van het lichaam, hoe het zichzelf geneest, altijd weet wat moet gedaan worden… en vooral wat wij kunnen doen, zodat het lichaam zijn werk optimaal kan doen. Het blijft altijd boeiend. Die kennis vermijdt dat we achter het net vissen !

Diabetes omkeren

In het winternummer van Health Science (januari 2024) is een interview met Dr Robby Barbaro en Dr Cyrus Khambata over hun diabetes type 1 en hoe ze daar met voeding op inspelen. Sindsdien staat hun leven in dienst van diabetespatiënten en delen ze die ervaring keer op keer.

Ik schakelde over op een plantaardig dieet en het was alsof ik een nieuw leven kreeg! Alles veranderde ten goede. Mijn zicht werd heel snel helderder, mijn energieniveau schoot door het dak en mijn bloedglucose- en A1(c)-waarden daalden. Het was gewoon ongelooflijk.

Robby Barbaro

ROBBY BARBARO heeft talloze mensen geholpen de insulineresistentie om te keren en de volledige controle over hun metabolische gezondheid terug te krijgen. Robby voltooide zijn bacheloropleiding aan de Universiteit van Florida in 2011 en behaalde in 2019 een master in gezondheid aan de American Public University. Hij heeft zes jaar lang meegeholpen aan de opbouw van het revolutionaire Forks Over Knives-imperium en leeft sinds 2000 met type 1-diabetes. Momenteel heeft hij een A1c van 5,3% en een time-in-range van meer dan 90%, terwijl hij een actieve levensstijl handhaaft.

CYRUS KHAMBATTA heeft meer dan 10.000 mensen geholpen de onderliggende oorzaak van insulineresistentie om te keren. Hij behaalde een doctoraat in voedingsbiochemie aan de University of California in Berkeley in 2012. Hij is een expert op het gebied van zowel type 1- als type 2-diabetes, leeft al jaren met type 1- en type 2-diabetes. 1-diabetes sinds 2002, en heeft zijn insulinegebruik met meer dan 40% verminderd dankzij een ‘food first’-aanpak.

Samen vormen Robby en Cyrus het team achter masteringdiabetes.org, een online coachingplatform voor mensen met alle vormen van diabetes dat zich richt op vetarme, plantaardige voeding met volwaardige voeding. Zij zijn de co-auteurs van het bestsellerboek van de New York Times, Mastering Diabetes. Ze zijn in veel media te zien geweest en hebben presentaties gegeven op grote medische conferenties, waaronder de International Plant-Based Nutrition Healthcare Conference (PBNHC), de American College of Lifestyle Medicine (ACLM) Conference, Plant-Stock en VegFest LA.

Ik begrijp dat jullie allebei lijden aan type 1-diabetes, wat, zoals ik het begrijp, een veel minder vaak voorkomende vorm is dan de type 2-diabetes die in dit land zo’n epidemie lijkt te zijn. Wat is precies het onderscheid tussen de twee typen?

RB -Laten we eerst een belangrijk onderscheid maken. We lijden niet aan onze diabetes, we floreren!

MH -Natuurlijk, daar sluit ik bij aan !

Dus dat is nummer één. Maar nummer twee, in de diabeteswereld, zeggen we: “Mensen leven met welke vorm van diabetes ze ook hebben.” Cyrus praat graag over het verschil. Dus ga je gang, Cyrus.

CK Allereerst dachten de meeste mensen dat er maar twee soorten diabetes waren, maar in werkelijkheid zijn er eigenlijk zes verschillende soorten. Er zijn type 1, type 1.5, prediabetes, type 2 diabetes, zwangerschapsdiabetes en type 3 diabetes.

Typen 1 en 1.5 diabetes zijn beide auto-immuunziekten. Wat dat betekent is dat je eigen immuunsysteem wordt misleid om de bètacellen in je alvleesklier aan te vallen. Als gevolg daarvan, als die bètacellen worden aangevallen, hun vermogen om insuline uit te scheiden wordt aanzienlijk verminderd. Mensen met diabetes type 1 waren over het algemeen jonger dan 30 jaar toen de diagnose werd gesteld. Ze evolueerden van het vermogen om een ​​normale hoeveelheid insuline af te scheiden naar het krijgen van een auto-immuunreactie die hen vervolgens binnen ongeveer 12 tot 18 maanden volledig insulineafhankelijk maakte (dat wil zeggen, ze hebben geen insulinesecretie).

Mensen met type 1.5-diabetes zijn over het algemeen ouder, ouder dan 30 jaar. Wanneer ze deze auto-immuunziekte krijgen, is het een langzamer werkende versie van type 1-diabetes, en het is mogelijk dat ze nooit volledig afhankelijk worden van insuline. Je kunt type 1.5 dus beschouwen als een langzaam werkende diabetes type 1 die op volwassen leeftijd begint.

Dan heb je prediabetes en diabetes type 2. Deze twee typen zijn van invloed op ruim 90 procent van de diabetespopulatie. Prediabetes is insulineresistentie die problematisch is geworden. Wanneer uw nuchtere bloedglucose boven de 100 milligram per deciliter komt en uw A1(c)-waarde, die een marker is voor uw totale bloedglucose, begint te stijgen tot ergens tussen 5,7% en 6,4%, is dit een waarschuwingssignaal dat type 2 diabetes in het verschiet ligt. Dit is het moment om enkele veranderingen aan te brengen, zodat u weer niet-diabetisch kunt worden. Je kunt prediabetes dus beschouwen als een waarschuwingssignaal dat er sprake is van insulineresistentie.

En diabetes type 2 is wat er gebeurt als je prediabetes niet corrigeert, en het ontwikkelt zich vervolgens tot diabetes type 2 omdat de basisconditie van insulineresistentie erger is geworden. Type 2-diabetes wordt over het algemeen gekenmerkt door een van twee dingen. Ofwel is uw nuchtere bloedglucose 125 milligram per deciliter of hoger, ofwel is uw A1(c)-waarde 6,5% of hoger. Eén van die twee.

MH – Dit is misschien een domme vraag, maar is een van deze maatregelen zorgwekkender vanuit gezondheidsoogpunt?

CK Dat is een goede vraag. Ik zou zeggen dat de verhoogde A1(c) waarschijnlijk erger is, omdat je A1(c) lijkt op een langetermijnmeting van drie tot vier maanden. En als uw A1(c) verhoogd is, betekent dit dat uw gemiddelde bloedglucose over die hele periode gestegen is, en dat is een indicatie dat u al langere tijd een hoge bloedglucose heeft.

MH – Hoe zit het met de laatste twee typen?

CK -Zwangerschapsdiabetes mellitus is een aandoening die ontdekt wordt tijdens de zwangerschap. Het wordt veroorzaakt door insulineresistentie en kan zwangerschapsgerelateerde complicaties bij de baby veroorzaken, waaronder verhoogde bloedsuikerspiegels, overgewicht, onderontwikkelde longen, doodgeboorte en postpartumhypoglykemie. Het kan ook pre-eclampsie bij de moeder (hoge bloeddruk) veroorzaken. Voor veel zwangere vrouwen is zwangerschapsdiabetes tijdelijk en behandelbaar, resulteert in een gezonde zwangerschap en een gezonde baby, en verdwijnt na de bevalling.

Type 3 diabetes is een conditie die intrinsiek gelinkt is aan Alzheimer’s (ook wel Alzheimer-dementie genoemd), de meest voorkomende vorm van dementie. Meer informatie over deze twee typen kunt u vinden op masteringdiabetes.org/gestationaldiabetes/ en masteringdiabetes.org/type3-diabetes/.

MH – Op welke leeftijd werd bij jullie de diagnose diabetes type 1 gesteld?

RB – Bij mij werd de diagnose gesteld toen ik 12 jaar oud was. Ik heb twee oudere broers en bij mijn middelste oudere broer werd negen jaar vóór mij de diagnose gesteld, dus ik kende de symptomen. Toen ik merkte dat ik de hele tijd naar het toilet ging en de hele tijd dorst had, zei ik tegen mijn moeder: “Ik denk dat ik diabetes heb.” In eerste instantie zei mijn moeder: “Doe niet zo gek, je hebt geen diabetes.” Maar ik ging nog steeds naar het toilet en had nog steeds voortdurend dorst, dus uiteindelijk heb ik mezelf getest en mijn bloedglucose was ruim boven de 400. Op dat moment zei mijn broer: ‘Je hebt diabetes type 1. Pak je tas, je blijft een paar nachten in het ziekenhuis.” En ja hoor, dat was mijn diagnose. Dat was 26 januari 2000, ruim 23 jaar geleden.

CK – Bij mij werd in 2002, toen ik 22 jaar oud was, de diagnose diabetes type 1 gesteld. Dat kwam ook nogal laat, omdat de meeste mensen diabetes type 1 ontwikkelen in hun adolescentie, of zelfs jonger, zoals Robby deed.

MH – Het moet schokkend zijn geweest om die diagnose te krijgen.

CK – Het was zwaar, omdat ik op dat moment laatstejaars op de universiteit zat en alleen maar probeerde de werkende wereld te betreden. Het verraste mij ook omdat ik als volwassene niet dacht dat ik daadwerkelijk de diagnose van deze ‘kinderziekte’ zou kunnen krijgen.

MH – In het geval van Robby leek het alsof de diagnose ‘in de familie’ zat. En jij? Zit het in jouw familie?

CK – Nee. In mijn familie is het nergens te vinden. Daarom vond ik het zo intrigerend. De enige auto-immuunziekte die in mijn familie voorkomt, is de hypothyreoïdie van Hashimoto. Ik heb het, net als mijn beide zussen, en ik denk dat zelfs sommige van onze grootouders het ook hebben gehad. Maar diabetes type 1 was nergens in mijn familie opgedoken.

MH – Ik hoorde onlangs de legendarische Dr. Neal Barnard een geweldige observatie maken over hoe we vaak zoveel van onze problemen toeschrijven aan onze erfelijkheid. Hij wees erop dat de meeste mensen hun familierecepten erven, en dat is waar veel van hun erfelijke gezondheidsproblemen vandaan komen, en niet uit hun genen.

KK – Heel goed gezegd! Ja, de meeste mensen erven hun levensstijl van hun ouders, en dat is de oorzaak van zoveel van hun gezondheidsproblemen.

MH – Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Het zat niet in een ondersteuningsgroep voor type 1 diabetes, toch?

RB – Helemaal niet! De eerste keer dat we elkaar ontmoetten was tijdens een gezondheidsevenement in San Francisco, waar we allebei lezingen gaven. Maar ik kende Cyrus al lang voordat hij mij kende, omdat hij een van de getuigenissen was in het boek van Dr. Doug Graham, The 80/10/10 Diet. Het verhaal van zijn type 1-diabetestransformatie toen hij naar Doug’s Health and Fitness Week ging, was zeer inspirerend.

De meeste mensen erven hun levensstijl van hun ouders, en dat is de oorzaak van zoveel van hun gezondheidsproblemen.

Cyrus Khambata

“Nadat ik Doug Graham had ontdekt, werd ik 14 jaar lang (van 2003 tot 2017) rawfood-veganist, net als Robby. Hij en ik hadden letterlijk hetzelfde dieet – papaja’s, mango’s, dadels, bananen, bakbananen, noem maar op – de hele dag, elke dag. En toen, ergens rond 2017, besloot ik eigenlijk dat ik wat meer gekookt voedsel wilde gaan eten. Eerst sprak ik met Dr. Joel Fuhrman en leerde hoe ik dat het beste kon doen, daarna begon ik met het integreren van gestoomde, niet-zetmeelrijke groenten. Later migreerde ik naar aardappelen en bonen en nog veel meer. Mijn dieet bestaat nog steeds voor 50-60% uit fruit, en de rest bestaat uit zetmeelrijke groenten en bonen.

MH – Hoe zit het met jou Robby, ben jij nog steeds vooral een fruitariër?

RB – Ik zou zeggen dat ik grotendeels nog steeds het 80/10/10-dieet van Doug Graham volg, maar die definitie is slechts een technische kwestie. In wezen zijn Cyrus en ik allebei voorstanders van vetarme, plantaardige, volwaardige voeding. Onze grote passie bij Mastering Diabetes is mensen helpen dat te doen op een manier die voor hen werkt, en er zijn een miljoen verschillende manieren om dat te doen. We hebben duizenden klanten, en elk van hen doet het op een andere manier. Maar er zijn enkele belangrijke principes die iedereen volgt om binnen de Mastering Diabetes-methode te blijven.

Wanneer u een dieet eet dat veel vet bevat, vooral verzadigd vet, veroorzaakt dit de onderliggende aandoening die bekend staat als insulineresistentie in uw spieren en in uw lever.

Er wordt voorspeld dat tegen het jaar 2050 meer dan 50% van de gehele westerse bevolking met een of andere vorm van diabetes zal leven.

Health Science – januari 2024